პოეტმა მურმან ლებანიძემ რუსეთს პატარა, მაგრამ ძალიან მნიშვნელოვანი ლექსი ჯერ კიდევ 1983 წელს მიუძღვნა:
“სისხლისგან დაცლა…
სისხლისგან დაცლა,
გლახ-სიბერე და უსახსრობა,
მერმეთ კრწანისი, –
ის, რომელიც დასრულდა კრახით, –
აიძულებდა
ტახტის თვისის ეცნო დამხობა,
ჩაეგო ხმალი, –
მაგრამ ამას
ნუ ვიტყვით
ძრახვით!
ამხელა რუსეთს
რას მისცემსო ჩვენი დაპყრობა?! –
იმედოვნებდა
ერთმორწმუნე რუსეთის ხალხით,
ჰგონებდა ესრეთ
მომავლისკენ გზების გამხრობას,
გარსშემორტყმული
და დამხრჩვალი
მაჰმადის
ალყით…
და დიან დღენი, –
ცოლით, შვილით, კაცით თუ ბალღით, –
ორასი წელი
ვართ რუსეთთან
პატარა კახით!”