პოეტი გენრი დოლიძე თავისი უფროსი კოლეგის პოეტ ზურაბ გორგილაძის ლექსს “ძველი გაკვეთილები” გვახსენებს:
“ამ საოცარ ლექსს “ძველი გაკვეთილები” ჰქვია… კრემლში ამღერებულ “ქართველებზე” გამახსენდა:
“რომ მსახურებ, – ვის მსახურებ,
ვის ტახტს ვარცხნი, ვის სოფელში წვები…
უპირველეს! – უნდილაძე გაიხსენე,
უნდილაძის უპატრონო ძვლები.
ჩანგის მეფე გაიხსენე!
ჩალმის ფარფლი თავსამკაულს ზედან,
სპარსის ენით გაბანგული მღერალობა,
და… ისპაჰანს დაგლეჯილი დედა.
მოურავიც გაიხსენე!
გულმძვინვარე ხმალ-ხაფი და კვერთხი,
დაცამხობილ ტახტებსა და სატახტოებს,
შაჰს და ხონთქარს რომ უფენდა ფერხთით.
გაიხსენე! – მაშრიყიდან მაღრიბამდე
ახვეტილი ალაფიც და ღალაც,
ზურგში დანა, ყმობასა და ერთგულებას,
შვილის თავი, – უზენაეს ღალატს.
ყველაფერი ამოყარეს…
პატივის და პატიების ღირსი,
მაცოდინე! – რომელ ქართველს დაუფასდა
უღელი და სამსახური სხვისი.
მტრისას! მტრისას! რაც წაჰკიდეს,
რაც დამართეს! – ძმავ, შვილო და მამავ,
სხვის თეოზე აყეფებულ მგელ-ქოფაკებს,
სხვის ყოფაზე აყივლებულ მამალს.
სადროშოებს, სამრეკლოებს, საფიხვნოებს,
სისხლს აკლია! – ლხინად ვარ თუ მიჭირს,
სხვის ღორძინს და ძლიერებას გადაკლული,
შვილთა ჩვენთა სახსარიც და ნიჭიც.
კარგად გაისიგრძეგანე! –
შენი გმირიც, შენი ურჩიც, მხდალიც…
რას ეტყვიან თავმომწონე თაობები
ერთ ჩექმაში დაბერებულ სტალინს.
რაღა დროის… დამტვრევიათ რქები ხარებს,
სხვის უღელში და გუთანში ნაბამთ
უპირველეს! – შენს ქვეყანას მოუარე,
დამბადებელს ემსახურე, ბაბა!”