პოეტმა ბესიკ ხარანაულმა თითოეულ ქართველს თავისი ახალი ლექსით ომახიანად შემოუძახა:
“დილას ფრინველმა მიძახა
დილას ფრინველმა მიძახა
– ოდოდო, გარეთ გამოდი!
შენი ტანჯული ქვეყანა
იცვლება ამ საღამოთი!
მე შარშანწინაც გიჯერე,
შარშანაც მაგას ამბობდი,
შენ მე მიძახე, მე ათასს
ჩემნაირს ავეძრახოდი,
ყოველდღე შენს ხმას ველოდით,
– ოდოდო, გარეთ გამოდი!
– მეც ეგ მინდოდა გამეგო,
კიდევ თუ შეგრჩათ მზაობა,
ხომ არ შეგიკრათ მხარ-მკლავი
პკემოდებულმა ჭაობმა,
ისევ თუ დგახართ ბიჭები,
მტრები თუ გახდით დანდობით,
საუკუნოვან სულისა
ლოდინით ხო არ დაობდით,
ყურში ხომ ისევ ჩაგესმით,
– ოდოდო, გარეთ გამოდი!
მუდამ ცხენსა და მხედარსა
გზით გამოიცდიან გამწვდოთი,
თქვენი ტანჯული ქვეყანა
იცვლება ამ საღამოთი!
რომ არ მელოდეთ, გიძახებთ,
– ოდოდო, გარეთ გამოდი!
გაფრინდა იგი ფრინველი,
დავრჩი მე, თითქოს დავობლდი,
ნეტავი თუ მეღირსება,
– ოდოდო, გარეთ გამოდი!
სული არ ჩამდის, ძალა არ ამომდის
ვსვამ, ვჭამ – ყოველი მხრიდან!
სული არ ჩამდის, ძალა არ ამომდის!
დავდივარ, ვლაპარაკობ, ვკამათობ,
სამშობლოზე, ხალხზე, პოლიტიკაზე,
სული არ ჩამდის, ძალა არ ამომდის.
„გულის სიღრმეს“ რომ ამბობენ, ძნელი საძებნია,
ნათესაობითი ბრუნვით „გულის სიღრმეშია.“
„გულის სიღრმეში,“
რაზეც ვლაპარაკობ,
„სამშობლო, ხალხი, მომავალი“ –
ფეხებზე მკიდია.
სული არ ჩამდის, ძალა არ ამომდის.
სიხარბეც ვერ მშველის:
„გულის სიღრმეში.“
ცოლ-შვილი, დედ-მამა, ნათესავები,
გულის სიღრმეში ფეხებზე მკიდია.
სული არ ჩამდის, ძალა არ ამომდის.
მგონია, სწორი დაკვირვებაა „გულის სიღრმეზე,“
ზედაპირული არაა, როგორც ვართ ყველანი,
ფუყე, ფუყე,
ბერიც ფუყე, ერიც ფუყე,
ბერფუყი, ქალფუყი, კაცფუყი, ფუყე ახალგაზრდა,
– ფუყე, ფუყე! – ასე დაგვიძახონ.
ფუყე ბოლავს, ცეცხლი არ იცის,
ფუყე ხეზეც ვერ დაიკიდება,
ფუყეს ტანი არ დაამძიმებს,
ფუყეთში არც ქარიშხალია და არც მიწისძვრები,
რომ ხალხი შეძრას,
რამდენიც გინდა ეკიდოს ხეზე,
იქანავებს, როგორც საფრთხული.
სული არ ჩასდის, ძალა არ ამოსდის.
პარლამენტი გვქონია!
მივიტანე საჩოხე და სანიფხვედ აქციეს.
ისე არიან ბრძოლის ჟინით დაკავებულები,
ზიზღი ჩასდით და ზიზღი ამოსდით.
სული არ ჩასდით, ძალა არ ამოსდით.
ძაღლების შემრიგებელი მე ვერ ვიქნები,
თავი ვერ გადამირჩენია,
სული არ ჩასდით, ძალა არ ამოსდით.
მხოლობითში ერთი ნათქვამი მაქვს:
„ტყუილი ითქმება,
მართალი იწერება.“
სული არ ჩამდის, ძალა არ ამომდის!
კიდევ ერთს ვიტყვი და დავასრულებ:
გზაზე, რომ ყრია მარცვალი,
ზოგი ჩიტი აკრეფს და ზოგი გადუფრენს.
სული არ ჩასდით, ძალა არ ამოსდით.”