პოეტი შოთა ნიშნიანიძე ადამიანის ყველაზე ერთგულ მეგობარს – ძაღლს ულამაზეს ლექსს უძღვნის:
“თუ ძაღლს ოდესმე მოფერებიხარ,
ალბათ შემცბარხარ ძაღლის თვალებით.
რა ერთგულებით მოგჩერებია,
რა სიყვარულით და მოკრძალებით!
იმ თვალებიდან არა ბრიყვული,
არამედ რაღაც ბრძნულად გამგები
ადამიანი თუ არ გიყურებს,
გიყურებს რაღაც არა ნაკლები,
ნუ მიიქეცი, სულო, საძილედ,
ძაღლივით ფხიზლად მიწექი კართან,
ნურაფერს ძაღლურს ნუ ითაკილებ
კუდის ქიცინის და ყეფის გარდა.
იქნებ ისინი სხეულგაცლილი
ადამიანთა სულები გახლავთ,
რაღაც ცოდვისთვის ღვთისგან დასჯილნი,
დაბადებულან ძაღლებად ახლა.
და იმ უხსოვარ ღალატისათვის
ერთგულება აქვთ ახლა მისჯილი?
ძუნწ პატრონებსაც უნდა იცავდნენ
თუნდაც სძვრებოდეთ სული შიმშილით.
თურმე ძაღლებსაც ამედიდურებს
და უმახინჯებს ძაღლურ ბუნებას,
ზედმეტი ქება, ჯილდო, ტიტული,
ზედმეტი ლიზღი და ფუფუნება.
ასეთებს მუდამ ლოჟებში სვამენ
და როგორც წესი, მანქანით დაჰყავთ.
ისინიც ლირწი თვალებით სვამენ
ცირკის სიყალბეს და შემთბარ ყაყანს.
ცირკში ვარ… ძაღლი ,,ბისზე’’ გავიდა
და ემანჭება სახე ობობად,
მე ძაღლის კბენას უფრო ავიტან
ვიდრე ამ ძაღლურ მსახიობობას.
ან გამოფენის გოროზ ჩემპიონს,
ამ ჩინ-მედლებით გაბღენძილ რაინდს
უბრალო ძაღლი რად არ სჯობია
სისხლით თუ არა ბუნებით მაინც.
ის თუ გიბღვერის ამპარტავნულად,
ეს სამეგობროდ შემოგციცინებს,
უფრო სადაა და სპარტული,
ჩანს: დაუხვეწავს ბედის სიმძიმეს.
ამიტომ შორით ვუგზავნი ალერსს
და ხშირად, ხშირად ფიქრებით დავდებ:
ცხოვრების ძირში ჩახედულ თვალებს,
არსებობისთვის დაკბენილ თათებს.
ის მგელი იყო და მგლობა დათმო,
კაცთან მოვიდა სამსახურისთვის.
ადამიანო, იყავი სათნო
და ნუ იქნები ზოგჯერ უვიცი.
გთხოვ, ნუ იქნები, მკაცრი და გულქვა,
არ დაივიწყო ძაღლის ყისმათი,
არ დაინანო ძაღლისთვის ლუკმა
და არც გალახო, ღვთის გულისათვის.
მე კი წკმუტუნზე გავდივარ გარეთ
და ვხედავ: ძაღლი კუდაბურძგნული
ძაღლივით გამხმარ ამ ლექსებს პწკარებს
რა ბედნიერი მიაძუნძულებს…”