მწერლები გურად დოჩანაშვილი და ოტია იოსელიანი ხშირად ხვდებოდნენ ერთმანეთს და სხვადასხვა საინტერესო თემებზე საუბრობდნენ.
ერთ-ერთ ასეთ შეხვედრას გურამ დოჩანაშვილი სიცილით იხსენებდა:
“ოტიასთან გვიშტიბში ჩავედი. ვსხედვართ, ვსაუბრობთ. უცებ ოტია წამოდგა. ეზოში გავიდა. იქვე მიყუდებულ ნაჯახს ხელი წამოავლო და წამოიძახა:
– ერთი მეზობელი მყავს, საშინლად იქცევა, რა არ ვუთხარი, რანაირად არ ვეხვეწე, მაინც არ იშლის უწესობას. ახლა მივადგები და ამ ნაჯახით გავუსწორდები, – თქვა ეს და ეზოს ბოლოსკენ გაემართა.
უკან გავეკიდე შეშფოთებული, ვიცი მისი უცნაური ხასიათის ამბავი, მეშინია, ცოდვა არ დაატრიალოს. ვის აღარ ვაფიცებ – შვილებს, შვილიშვილებს, რომ გადავათქმევინო განზრახული ჩანაფიქრი. ვთხოვ, მე მაპატიე მისი ავკაცობა-მეთქი.
არაფერმა გაჭრა, მივდივართ ხეივანში ასე, ჯაჯგურ-ჯაჯგურით. ბოლოს ღობის ძირას მდგარ ალუბალს მივადექით. მოუღერა ოტიამ ხეს ნაჯახი და ეუბნება:
– დღეს ამ პატიოსან კაცს უმადლოდე შენს გადარჩენას, მაგრამ იცოდე, გაისადაც თუ არ მოისხამ, ვერაფერი გიშველის.”