ნოდარ დუმბაძე – ბებო
მაყვალა მრევლიშვილი – ნუღარ დამიბერდები
მე რომ მიყვარს მოფერება
შენი თეთრი თმებია.
ნუღარ დამიბერდები,
ჩემო ტკბილო ბებია.
მოფუსფუსე ხელები
მუდამ მენანებიან.
მუშაობით ნუ დაღლი,
ჩემო ტკბილო ბებია.
მეტი საქმე მოგვეცი
შენს საყვარელ პატარებს.
თორემ, ჩემო კეთილო,
ცივ ნიავს არ გვაკარებ.
ჩვენ რომ გვიყვარს მოფერება
შენი თეთრი თმებია.
ნუღარ დაგვიბერდები,
ჩვენო ტკბილო ბებია.
საყვარელო ბები!
დაგკოცნი და დამიკოცნე
ყველა ნაცნობები.
ბები, ჩემო ტკბილო ბები,
აგრემც გენაცვლები!
მე ცალკე გამომიგზავნე
თეთრი ჩურჩხელები!
სხვა ხილიც არ დაივიწყო:
კომში, ვაშლი, მსხლები,
ჩამიჩი და ლეღვის ჩირი,
თხილი და კაკლები!
აბა, სხვა რაღა მოგწერო,
ჩემო კარგო ბები!
გთხოვ, მალე გამომიგზავნო
რასაც გეხვეწები!
ბები, დედას გეფიცები
მუდამ გეყვარები
ოქროს სათვალეს გიყიდი,
როცა გავიზრდები!
შენს დაღარულ სახეს დიდებულს,
ერთ დროს ვნებიანს…
შენი ოთახი ჰგავს ბიბლიურ ნოეს კიდობანს
და მას ყორნები თავს ევლებიან…
მე ვგრძნობ,
ტალღები ამ კიდობანს როგორ არყევენ,
ჩემო ბებია!..
რად სევდიანნი შენს სარკმელთან დგანან არყები?
კაეშანი დაუფლებიათ?
ისას შემვედრე, გარდამსახე პირჯვარი შენი,
მო,დამიამე, მითხარ, მიამბე კაეშნით მოცულს
და ობლად შთენილს
დამიყვავე და მომეფერე, ჩემო ბებია:
მე შხამი მასვეს…
ხედავ,
გუნდ-გუნდად
ყვავ-ყორნები თავს მევლებიან?
მგლოვობენ ასე!
ვჭვრეტ სიყვარულით
შენს დაღარულ სახეს დიდებულს,
ოდეს ვნებიანს…
შენი ოთახი ძველს, ბიბლიურ ნოეს კიდობანს
შენ არ გაგონებს?
მე რა მაღონებს?
გეტყვი, ბებია!
ალექსანდრე აბაშელი – ბებიაჩემი
ბებიაჩემი მოკვდა ზუსტად ოთხმოცი წლისა
და მთელი ეს დრო მოანდომა წვრილმან საქმეებს,
დასდევდა მუდამ ჩალის ჯოხით ქათმის წიწილსა
და ყოველ შაბათს ნაკვერცხალზე ჰყრიდა საკმეველს.
უვლიდა ბოსტანს და ეზოში რგავდა ხეხილებს,
ეჯავრებოდა მწვანე შტოზე ფითრი და ხავსი
ახალუხისთვის საუცხოოდ სკვნიდა გრეხილებს,
ამბობდა ზღაპრებს მაღალ კოშკის მზეთუნახავზე.
ერიდებოდა მეზობლის ქალს, ანჩხლს და კაპასსა,
თავის ეზო-კარს იშვიათად მოშორდებოდა.
კაკლის ზანდუკში ინახავდა ფარჩის კაბასა
რომ თეთრ კუბოში ჯვარისწერა მოჰგონებოდა.
ერთხელ გაჰყიდა ასი კვერცხი ცამეტ შაურად
და ექვსი წყვილი სეფისკვერი მღვდელს ჩააბარა
დაბრუნდა სახლში წიწილებთან გაიხმაურა,
დაწვა და ტკბილად დაიძინა…და არ ამდგარა.
ალბათ ყოველთვის სანატრელად მემახსოვრება
მიწის ის კუთხე სად ბავშვობა ჩემი დავყავი,
სადაც ჰყვაოდა უდარდელი ჩემი ცხოვრება
შემდგომთა დროთა სიბრძნის ჟანგით დაუნჟაგავი.
და ვფიქრობ ახლა, არ დავეძებ დიდრონ საქმეებს
იქნება ჯობდეს ჩამოვწიო ქუდი ყურებზე!
ხანდახან ჩულად ნაკვერცხალზე დავყრი საკმეველს,
რომ ვიოცნებო ზღაპრულ კოშკის საფეხურებზე.
რა საჭიროა გადავაკვდე ურჩ მოკამათეს,
მჭამოს ათასმა თეორიამ და დებულებამ
როცა მზე ჩემთვის მხოლოდ ერთი წუთით ანათებს,
და სხვა სიცოცხლე მიწის გარეთ არ მეგულება!
რად ჩავიმწარო დარჩენილი წელი ორიოდ
ვიდრე მიხმობდეს ცხონებული ჩემი ბებია?
ოთხმოცი წელი გაატარა უთეორიოდ
და მისი ბედი ვიტყვი ბევრჯერ შემხარბებია!