ასე ფიქრობს მწერალი აკა მორჩილაძე:
“ჩვენი სამშობლო, საქართველო სულ გადასარჩენია. მაგ ერთადერთი, განუმეორებელია ვოზდაათ საუკუნეს, არი პატარა, ხლართიან-ხვანჯიანი, მაგ ვოზდაათ საუკუნეს მტერთაგან, დიდ იმპერიათაგან გახრული და გამოხრული. დაპატარავებული მალენკოვის ჭიქასავით – შეჭმული და გამოჭმული, ვითომ ისეთი, ამის იქით მიწა არ ყოფილიყო, მაინცდამაინც მაგ რო არ წეეხდინათ.
ასი წლის წინათ რო თქვა რუსთა დროებითი მთავრობის მეთაურმა კერენსკიმ: как нам жит без грузии? (როგორ ვიცხოვროთ საქართველოს გარეშე) რა ვქნათ? რაცხა. მაგენისგანვე მოგონილი საქართველო, რომელიც უყვართ, თუ სავსე დოქით დასდევს უკან.
კაცი მიხვდება, რონე ახლა, ორომტრიალში საქართველო შეიძლება დამახინჯდეს, კეთრი ქონდეს, მარა საქართველო იარსებებს, გინდა მაგ უბედური სვე-ბედის, მაგ სიპატარავის, მაგ ყველას გათვალისწინების წვალებაში იყოს ყოველთვის.“