პოეტი გალაკტიონ ტაბიძე და მწერალი გოგლა ლეონიძე სამაგალითო მეგობრები იყვნენ. ისინი მუდამ იცავდნენ ერთმანეთს და მიაჩნდათ, რომ მეგობრობა მარტო ლიტონი სიტყვებით კი არა, კონკრეტული ქმედებებითაც უნდა დაემტკიცებინათ.
როგორც ამბობენ, გოგლა ლეონიძეს ერთხელაც არ წამოსცდენია გალაკტიონი ლოთიაო.
როცა მწერალთა კავშირში გალაკტიონი გააფრთხილეს, თუ სმას თავს არ დაანებებ, კავშირიდან გაგრიცხავთო, ის წამოდგა და თქვა:
– დავუშვათ გალაკტიონი გავრიცხეთ, მერე, რას ვშვრებით?
ვიღაცამ დაიძახა:
– უმაგისოდაც იარსებებს მწერალთა კავშირი.
გოგლას გასცინებია:
– მაშინ ამ კავშირს სახელი გადავარქვათ – ფხიზელ და არამსმელთა კავშირი დავარქვათ. გალაკტიონი კი იქნება ამ კავშირის წევრი თუ არა, ის მუდამ გალაკტიონად დარჩება, იმათ იკითხონ ათტომეული რომ აქვთ გამოცემული და მისი ერთი ლექსის საღირალი ჯერაც არაფერი დაუწერიათ.
არა მხოლოდ ამ სიტყვების გამო უყვარდა გალაკტიონს გოგლა ლეონიძე – ისინი სულიერი მეგობრები იყვნენ.