რუსეთის დამოკიდებულება საქართველოს მიმართ, საუკუნეებია ჩვენთვის ერთ-ერთი ყველაზე მტკივნეული საკითხია.
პოეზიის მეფე გალაკტიონ ტაბიძე 1925 წელს დაწერილ ლექსში უფალს მადლობას სწირავდა, რომ რუსი არ იყო:
”რა მიმზიდველი იყო ზღაპარი –
შორეულ ქალის, შორეულ გედის,
არ ვიქნებოდით ჩვენ თანაბარი
პალადინები ერთი იმედის.
მადლობა უფალს: არა ვარ რუსი,
ჩვენ გვაშორებდა მხოლოდ სართული:
რომ ჩემს ძარღვებში, წვეთი-ბურუსი
სისხლი არ არის არა ქართული.
მაგრამ ერთგვარად ხედავდა თვალი,
დაბინდებული ნისლით და ყინვით
და ერთნაირად ვიყავით მთვრალი
შენ შენი თოვლით, მე ჩემი ღვინით.”