მაია სარიშვილი თავისი პატარა ჩანაწერით ადამიანებს უმთავრეს და უმნიშვნელოვანეს მომენტზე გვაფიქრებს:
ერთხელ ღმერთი ყველას ამბავს ისე მოყვება,
როგორც სინდვილეში იყო
და ჩვენ არც ხმა გვექნება,
რომ ვიყვიროთ და არც გზები,
რომ ბოდიშის მოსახდელად და ჩასახუტებლად მივაგნოთ ერთმანეთს.”