მსახიობ ლეილა აბაშიძეზე ძალიან სასიამოვნო ამბავი მწერალმა ნიაზ ზოსიძემ გაიხსენა:
“კარი გამოვაღე, რას ვხედავ… ჩემს წინ ღიმილგადაფენილი ლეილა აბაშიძე დგას…
– თვალი ხომ არ მატყუებს?! – ხელისგულები ამოვისვი.
– არა, არ გატყუებს, მე ვარ, შემომიშვი სახლში, მეშინია გული ბუდიდან არ ამომივარდეს, სადღა შემიძლია ფეხით მესამეზე ამოსვლა, ყავა გაქვს?
– კი მაქვს, მაგრამ მოდუღება არ ვიცი.
– მეუღლემაც არ იცის?
– კი, მაგრამ ბავშვებთან ერთად სოფელში ისვენებს.
– სირცხვილი შენ! კაი, მე მოვადუღებ.
…რამდენიმე დღის უკან გაზეთ ,,აჭარისთვის” ლეილასთან ინტერვიუ ჩავწერე, კარგი გამოვიდა, სკანდალურიც, მიხაროდა, ქალაქი კარგხანს ამაზე ილაპარაკებს-მეთქი…
…ნელ-ნელა ვწრუპავთ ყავას ღვთივკურთხეული ,,ჭრიჭინა” და მე… მინის ჭიქებში კონიაკი ჩავალიკლიკე და სადღეგრძელო ვთხოვე, თქვენ გაგიმარჯოთ, თქვენს ნიჭს, შემოქმედებას, სილამაზეს, თავი სიზმარში მგონია, ვის დავაჯერებ ლეილა აბაშიძე მყავდა სტუმრად-მეთქი…
– მიდი, ეზოში გადაიხედეო, – მანიშნა სახეამზევებულმა, გაფრენილი წარბებით…
აღტაცებისგან დავმუნჯდი. ეზოში ასამდე მეზობელი იდგა. ლეილას კითხვა-კითხვაში, ზოსიძე სად ცხოვრობსო, კი შეკრებილან. ხომ მალე ჩამოვაო, მეზობლებმა, კი-მეთქი, თავი დავუქნიე.
– ნიაზ, სათხოვნელად გესტუმრე, რედაქციაში დაგელოდებოდი, მაგრამ იქნებ სულ არ მოვიდეს-თქვა და სახლში დაგადექი. ხვალ თბილისში მივდივარ და ინტერვიუსთან დაკავშირებით მინდოდა მეთქვა.
– გისმენთ, ქალბატონო ლეილა.
– ბევრი არსათქმელებიც გამეპარა და იქნებ ამოვიღოთ, ვინმეს გული არ ვატკინოთ, ძველი, პირადული ამბების ქექვა ულამაზო მგონია მაინც.
– თუ გინდათ, სულ არ დავბეჭდოთ, ქალბატონო ლეილა!
არასოდეს არ დამავიწყდება ულამაზეს და უსათნოეს ლეილას შეფაკლული ღაწვები, აელვარებული თვალები…
– ღმერთმა გაგახაროს, ნიაზ, ე.ი. ტყუილად არ მოვსულვარ…
სხვა რომ ვერაფერი მოვიფიქრე, ღვთისმშობლის ხატი ვაჩუქე ღვთისმშობელივით ლამაზ ლეილას…
მეზობლების ხვევნა-კოცნა-მოფერებაში, მქუხარე ტაშით გამოვიარეთ ეზო… მალი-მალ თვალებს აკვესებდა მომღიმარი ლეილა..
რამდენიმე დღის შემდეგ, სულგანათლებულმა სიცილის დედოფალმა მზია კვირიკაშვილმა მითხრა, ასე რით გაახარე ლეილა აბაშიძე, სულ თბილად რომ გიხსენებსო…
იმ დღეს რა დამავიწყებს!..”