გრიგოლ რობაქიძისგან ქართველების დახასიათება კუთხეების მიხედვით, ყველაზე ზუსტი და უტყუარია:
“ქართული რასსა რაინდული სისხლით არის აცეცხლებული. ეს არ არის უბრალო სიტყვა და არც უბრალო თვისება…
…მიმოდრამას მოსდევს რასის ნატეხები: გურულთა სიმკვირცხლე და კისკისი სიმღერა (რომელმაც მსგავსი არ იცის სამყაროში), მეგრელთა დათასმული ძრაობა და შემპარავი მზერა (რომელსაც მოქვს ზღვის ნაპირების სურნელი), სვანების დაკორძილი კუნთები და ჰიმნი “ლილე” (რომელიც შუბნაკრავი მზეა), ქართლელთა კამბეჩური უდრეკობა და გულის სიმართლე (რომელიც ნიშანია მძლეობის თუ გამძლეობის), კახთა როკვა და ხმალი (რომელიც ლხინია თვითონ), ფშავთა შაირობა (რომელიც ვაჟას გამოისვროლის), ხევსურთა ფარიკაობა (რომელიც ცდის უშიშარ მორკინალს) და იმერთა რასიული დახვეწილობა და სიდარბაისლე (რომელიც ედავება ყველა რასას).”