ენას ძვალი არ აქვსო, ყველაზე ზუსტი ჭეშმარიტებაა. იმის გამო, რომ დემოკრატიის ფარგლებში ყველა იმას ლაპარაკობს, რაც მოესურვება, საქართველოში მდგომარეობა სულ უფრო იძაბება.
ჩვენს ქვეყანაში შექმნილ ვითარებას, ყველაზე მეტად დიდი მუხრან მაჭავარიანის ლექსი უხდება:
“უფრორე ღამით,
ხანდახან დღისით,
არც ისე შორით,
ხმა მესმის ფიქრის:
უჩუმრად ყოფნას,
სინდისი მიშლის!
ხმის ამოღებას,
სიკვდილის შიში!
ხმას ამოიღებ, –
ვაია!
ჩუმად იქნები, –
უი!
ვინც ლაპარაკობს, –
ხომ ტყუის!
ვინც დუმს, –
ის უფრო ტყუის!”