“შენს ლურჯ მწვერვალებს, თოვლი რომ ფარავს, თერგს და დარიალს, ჩემო ქვეყანავ, დიდება მარად, მრავალჟამიერ! შენს შმაგ ჩანჩქერებს, მთებიდან ბარად რომ იჩქარიან, ჩემო ქვეყანავ, დიდება მარად, მრავალჟამიერ! შენს მამაც გმირებს, – გზა საომარი მხნედ რომ გალიეს, ჩემო ქვეყანავ, დიდება მარად, მრავალჟამიერ! თავისუფლების, შრომის და ბრძოლის ძლიერ არმიებს, ჩემო ქვეყანავ, დიდება მარად, მრავალჟამიერ! რიონს და ჭოროხს, მტკვარსა […]
ქართული პოეზიის დედოფლად წოდებული ანა კალანდაძე მისი უმცროსი კოლეგის თემო ჭახნაკიას აზრით, თბილისის რომელიმე სკვერში ბიუსტს ნამდვილად იმსახურებს: “ანა კალანდაძის ბიუსტი არ უნდა იყოს გახსნილი თბილისის რომელიმე სკვერში?! 4 წელში მისი დაბადებიდან 100 წელი გადის. იმედია, მაშინ მაინც იზრუნებენ ამ საკითხზე. მე თუ მკითხავთ ქუთაისის მოსწავლე-ახალგაზრდობის გადასარევ პარკსაც დაამშვენებს ანას ბიუსტი. ცნობისთვის, მისი ბიუსტი გახსნილია […]
პოეტ ანა კალანდაძეს და მის შემოქმედებას გულშემატკივართა დიდი არმია ჰყავს. 1980 წელს დაწერილი მისი ლექსი სოფელ ბისოზე უზუსტესად ეხმიანება ორიოდე დღის წინ მომხდარ უმძიმეს ტრაგედიას: “წვიმს, წვიმს ბისოში კოკისპირულად… ჩვენს წინ სატვირთოს უჭირს, ჩერდება. ირგვლივ ჯანღია, წვიმა და ჯანღი და მიმალული ნისლში ქედები. ახალგაზრდები საწვიმარს შლიან, ფეხით მისდევენ გზასა და გზაწვრილს. ნახევრად ღია კაბინის სარკმლით […]
პოეტისა და მწერლის ოთარ ჭილაძის წერილი პოეტ ანა კალანდაძეზე იმდენად გულწრფელია, რომ მისი ემოციის გარეშე წაკითხვა შეუძლებელია: “გარდაიცვალა ანა კალანდაძე! უცნაურია, მაგრამ ვერ ვგრძნობ დანაკლისს. არადა, თითქოს უნდა ვგრძნობდე. აღესრულა ჭეშმარიტი პოეტი და, თანაც, ყველა ჩვენგანისათვის, მთელი ჩვენი ქვეყნისათვის უაღრესად მძიმე და სახიფათო პერიოდში. დღეს ნებისმიერი ჩვენგანის სიკვდილი აუნაზღაურებელი დანაკლისია, რადგან კვლავაც გადასარჩენად გვაქვს საქმე […]
ქართული პოეზიის დედოფლად წოდებულ ანა კალანდაძეზე მისი კოლეგა პოეტი და მწერალი თამაზ ჭილაძე ყოველთვის დიდი სიყვარულით საუბრობდა: “ანა კალანდაძის პოეტურმა სიტყვამ ჩვენი ხალხის სულის წიაღიდან სწორედ მაშინ გამოანათა, როცა გვეგონა, ჩვენი სულიც ისევე გაუხეშებული, დაბრმავებული თუ დაყრუებული იყო, როგორც ჩვენივე ცხოვრებისეული სინამდვილე. სხვათაშორის, დღეს ჩვენც ნუგეშივით აღვიქვამთ მის ლექსებს, ისევე, როგორც მათი პირველი მკითხველები. თუმცა, […]
პოეტი ანა კალანდაძე შაჰ აბასის მიერ ნაწამებ ქეთევან დედოფალს ასეთ ლექსს უძღვნის: “რვალის ქვაბი მოეთრია ქონდაქარსა, ცეცხლს აგზნებდა კაცთა გრძნობის კონდაქარი… ზე მიჰქონდა, ღრუბლებისკენ ცეცხლი ქარსა, ქროდა ქარი… თეთრი ხელი გულზე ედო დედოფალსა, ტინად იდგა დედოფალი… თმა დაშლოდა, თავი ნაზად დაეხარა, სიკვდილის წინ ქართლის ვარდად გაეხარა… ლოცულობდა… როს ჩამოსწყდა ბაგეთ მისთა: „არასოდეს!“ დაფდაფებს ჰკრეს განარისხთა, […]
”ლამის სახლში შემოიჭრას თუთა, ლამის წელზე შემომხვიოს ხელი… დამიძახებს, თვალს ჩამიკრავს მუდამ ხე მაღალი, ხე ზურმუხტისფერი… რა ჩურჩული ესმით ჩემთა ყურთა! რა ჩურჩული!.. დამდაგველი, მწველი… ლამის სახლში შემოიჭრას თუთა. ლამის წელზე შემომხვიოს ხელი…”
”შენ ისე ღრმა ხარ, ქართულო ცაო, შენ ისე ღრმა ხარ… სამკვიდრო შენს ქვეშ მტრად შემოსულმა ვერავინ ნახა: ვერცა ოსმალომ, ვერცა მონღოლმა და ვერცა სპარსმა… შენი დიდების მომღერალია ოშკი და ზარზმა, ბებერი ტაო… შენ ისე ღრმა ხარ, ისე ფაქიზი, ქართულო ცაო…”
მეფერება მზე ალერსის მთოვარს, ვარდისფერად ცამან ჩამომთოვა… მე მიგალობს, როდი მიმატოვა, თოხიტარა, პაწაწინა რტო ვარ… ქარი მარხევს და ყვავილებს მაცლის, ყვავილს მომწყვეტს, გაიტაცებს მინდვრად… დამიყვავე, ქარო, ნუ ხარ მკაცრი: პატარა ვარ, მოფერება მინდა! მითხარიო: როგორ, როგორ ვანდო საიდუმლო აშარსა და მსტოვარს? მებაღეო, ნუ დამტოვებ მარტო, მეშინია, პაწაწინა რტო ვარ!…
„მე ლამაზი მეგობარი მყავდა, თვალჟუჟუნა, წაბლისფერი თმებით… ერთხელ მტრედმა მოუტანა ფრთები, დამტოვა და ღრუბლებს გაჰყვა ცადა… ღრუბლებს გაჰყვა… სად ვეძებო, სადა? მე ლამაზი მეგობარი მყავდა…”