პოეტისა და მწერლის ოთარ ჭილაძის წერილი პოეტ ანა კალანდაძეზე იმდენად გულწრფელია, რომ მისი ემოციის გარეშე წაკითხვა შეუძლებელია: “გარდაიცვალა ანა კალანდაძე! უცნაურია, მაგრამ ვერ ვგრძნობ დანაკლისს. არადა, თითქოს უნდა ვგრძნობდე. აღესრულა ჭეშმარიტი პოეტი და, თანაც, ყველა ჩვენგანისათვის, მთელი ჩვენი ქვეყნისათვის უაღრესად მძიმე და სახიფათო პერიოდში. დღეს ნებისმიერი ჩვენგანის სიკვდილი აუნაზღაურებელი დანაკლისია, რადგან კვლავაც გადასარჩენად გვაქვს საქმე […]
ქართული პოეზიის დედოფლად წოდებულ ანა კალანდაძეზე მისი კოლეგა პოეტი და მწერალი თამაზ ჭილაძე ყოველთვის დიდი სიყვარულით საუბრობდა: “ანა კალანდაძის პოეტურმა სიტყვამ ჩვენი ხალხის სულის წიაღიდან სწორედ მაშინ გამოანათა, როცა გვეგონა, ჩვენი სულიც ისევე გაუხეშებული, დაბრმავებული თუ დაყრუებული იყო, როგორც ჩვენივე ცხოვრებისეული სინამდვილე. სხვათაშორის, დღეს ჩვენც ნუგეშივით აღვიქვამთ მის ლექსებს, ისევე, როგორც მათი პირველი მკითხველები. თუმცა, […]
პოეტი ანა კალანდაძე შაჰ აბასის მიერ ნაწამებ ქეთევან დედოფალს ასეთ ლექსს უძღვნის: “რვალის ქვაბი მოეთრია ქონდაქარსა, ცეცხლს აგზნებდა კაცთა გრძნობის კონდაქარი… ზე მიჰქონდა, ღრუბლებისკენ ცეცხლი ქარსა, ქროდა ქარი… თეთრი ხელი გულზე ედო დედოფალსა, ტინად იდგა დედოფალი… თმა დაშლოდა, თავი ნაზად დაეხარა, სიკვდილის წინ ქართლის ვარდად გაეხარა… ლოცულობდა… როს ჩამოსწყდა ბაგეთ მისთა: „არასოდეს!“ დაფდაფებს ჰკრეს განარისხთა, […]
”ლამის სახლში შემოიჭრას თუთა, ლამის წელზე შემომხვიოს ხელი… დამიძახებს, თვალს ჩამიკრავს მუდამ ხე მაღალი, ხე ზურმუხტისფერი… რა ჩურჩული ესმით ჩემთა ყურთა! რა ჩურჩული!.. დამდაგველი, მწველი… ლამის სახლში შემოიჭრას თუთა. ლამის წელზე შემომხვიოს ხელი…”
”შენ ისე ღრმა ხარ, ქართულო ცაო, შენ ისე ღრმა ხარ… სამკვიდრო შენს ქვეშ მტრად შემოსულმა ვერავინ ნახა: ვერცა ოსმალომ, ვერცა მონღოლმა და ვერცა სპარსმა… შენი დიდების მომღერალია ოშკი და ზარზმა, ბებერი ტაო… შენ ისე ღრმა ხარ, ისე ფაქიზი, ქართულო ცაო…”
მეფერება მზე ალერსის მთოვარს, ვარდისფერად ცამან ჩამომთოვა… მე მიგალობს, როდი მიმატოვა, თოხიტარა, პაწაწინა რტო ვარ… ქარი მარხევს და ყვავილებს მაცლის, ყვავილს მომწყვეტს, გაიტაცებს მინდვრად… დამიყვავე, ქარო, ნუ ხარ მკაცრი: პატარა ვარ, მოფერება მინდა! მითხარიო: როგორ, როგორ ვანდო საიდუმლო აშარსა და მსტოვარს? მებაღეო, ნუ დამტოვებ მარტო, მეშინია, პაწაწინა რტო ვარ!…
„მე ლამაზი მეგობარი მყავდა, თვალჟუჟუნა, წაბლისფერი თმებით… ერთხელ მტრედმა მოუტანა ფრთები, დამტოვა და ღრუბლებს გაჰყვა ცადა… ღრუბლებს გაჰყვა… სად ვეძებო, სადა? მე ლამაზი მეგობარი მყავდა…”
პროფესიით ექიმი ცინუკი დადიანი არაჩვეულებრივი მომღერალი იყო. ოფიციალურად მას ნინო ერქვა, თუმცა სახელით არასდროს მიმართავდნენ, ის ყველასთვის უბრალოდ ცინუკი იყო. სიმღერა მასში ისე შეიჭრა, თავადაც რომ ვერ მიხვდა. სიცოცხლის ბოლომდე თბილისის ექიმთა დახელოვნების ინსტიტუტში მუშაობდა, თუმცა პარალელურად თბილისის ფილარმონიის სოლისტი იყო და ასრულებდა ქალაქურ – ძველ თბილისურ სიმღერებს. “გამარჯობა, ჩემო თბილის-ქალაქო”, “სიონში შევალ”, “ჩემი აღმართი”, […]
ალბათ ბევრმა არ იცის, რომ პოეტი ანა კალანდაძე დღიურებს წერდა. ჩანაწერებში მისთვის საინტერესო და მნიშვნელოვანი საკითხები ხვდებოდა. “არტინფო” გთავაზობთ ჩანაწერს “ათი პატიოსანი”, სადაც პოეტმა იმ ადამიანთა ათეული დაასახელა, ვინც ყველაზე პატიოსნად მიაჩნდა. ,,წუხელ არ დამეძინა დიდხანს და შევადგინე 10 პატიოსანი კაცის სია ჩემს გულში: 1. კათოლიკოს-პატრიარქი ილია II, 2. მამა კონსტანტინე (გიორგაძე), 3. მეუფე თადეოზი […]
ანა კალანდაძეს სრულიად სამართლიანად უწოდეს ქართული პოეზიის დედოფალი, თუმცა სამწუხაროდ, იყვნენ ადამიანები, ვინც პოეტს ბოროტად მოიხსენიებდა. ნოდარ დუმბაძე ხშირად იხსენებდა ისტორიას, რომელიც ანა კალანდაძესთან იყო დაკავშირებული: “გაგიკვირდებათ, მაგრამ პირველი სიტყვა, რომელიც ანას მისამართით გავიგონე, ბოროტი და გამქირდავი იყო, უნივერსიტეტის წინ, ჭადრის ჩრდილში, ერთ ვიღაცას გაზეთი “ლიტერატურა და ხელოვნება” გაეშალა და მეორეს უკითხავდა – ნახე რას […]