”არ ვტირი, არც რას ვემდური, მწარეს ბედს, მწარეს ყოფნასა, მუდამ ეს მოსდევს, ამბობენ, სიმართლესა და ცოდნასა, – რად დავიჩივლებ ტანჯვასა, თუ სხვას რას ვარგებ ცოტასა?! ამიტომა ვსთხოვ უფალსა, ნუგეშად ვყვანდე ყველასა, რომ არ ვზარობდე არადროს გაჭირვებულის შველასა, თოფს ვესვრი დაუმცდარადა ცბიერსა თეთრსა მელასა: ცხვრად ეჩვენება ქათმებსა, არც ზარობს იმათ კბენასა; მოკეთეობას შეჰფიცავს, მარჯვედა ხმარობს ენასა. […]
ბევრმა ჩვენგანმა იცის ლექსები დედაზე, მაგრამ არც თუ ისე ბევრმა იცის ლექსები მამაზე. “არტინფო” გთავაზობთ ლექსებს მამაზე, რომლის ავტორებიც არიან ტერენტი გრანელი, შოთა ნიშნიანიძე, ნიკოლოზ ფაიქრიძე, ნიკო გომელაური, გენო კალანდია, ოთარ ჭილაძე, ირაკლი აბაშიძე, მუხრან მაჭავარიანი, მურმან ლებანიძე, ტარიელ ხარხელაური. ოთარ ჭილაძე – მამა დრო თავისი გზით წავიდა ისევ, დატოვა ხსოვნა დღისა და ღამის… […]
შენა ხარ ჩემი ჯილდოც, სასჯელიც, გულზე ახლოს ხარ და ღმერთზე ზემოთ, ჩემო ტანჯულო, ჩემო მტანჯველო, დაულეველო სამშობლოვ ჩემო! შენთან ვარ, მაგრამ მაინც დაგეძებ, როგორც დაეძებს საჭმელს მშიერი და ამ პატარა მიწის ნაგლეჯზე შემაძრწუნელად ვარ ბედნიერი.
რა იცვლება ქორწინების შემდეგ? როგორია კომერსანტის აზრი – ჩვენ ვყიდულობთ რაფაელის შედევრს, აღმოჩნდება რაფაელის ასლი…
მესაფლავე, შენ ამბობ, რომ ქვეყანაზე ვინც კი კვდება, იმ წუთშივე მისი ჩრდილი ყველა ჩვენგანს ავიწყდება? ეჰ, არ მჯერა მე ეგ რაღაც… მომაბეზრე კიდეც თავი; და შეწყვიტე, თუ ღმერთი გწამს, ეგ დაცინვა გულსაკლავი. ვარდის თვეა, მაისია, ნორჩ ბალახებს სიო არხევს, ხეებს ყვავილთ თეთრი გუნდი, როგორც თოვლი, ისე აწევს, მზე ნარნარი სხივებს აფრქვევს და სითბოში მთა-ბარს ახვევს. […]
ხომ ლამაზია ეს ჩემი ცოლი, მაგრამ მე უფრო ლამაზი მინდა, ატმის ხესავით აფეთქებული და მოქნეული გავაზივითა. ხომ ლამაზია ეს საქართველო, მაგრამ მე უფრო ლამაზი მინდა, ფართოდ გაშლილი და მოხატული თამარ დედოფლის დარბაზივითა. “კაცის გული ისეთია, ვით მორევი შავი ზღვისა: რაგინდ კარგი ცოლი ჰყავდეს, მაინც ენატრება სხვისა!” დაუკარით, რომ ძველ ხანჯალს ელდა ეცეს, გაისარჯოს და ბრძოლაში […]
იოსებ გრიშაშვილი – გამოთხოვება ძველ თბილისთან შენ აგიხსნია ბევრი ქარაგმა, ქორონიკონის კენტი და ლუწი,- მაგრამ არ იცი, ჩვენმა ქალაქმა რა სურათები მოქარგა უწინ. თუ ჩაგივლია სირაჩხანისკენ, დაჰკვირვებიხარ ამ ქუჩებს კარგად- გაგაოცებდა რუმბების სისქე და ჭიანურზე დაკრული ჩარგა სიძველისადმი გრძნობა, პატივი, თუ შენში მაინც ოდნავ ელვარებს – მიხვდები ასე ანდამატივით რისთვის ვდარაჯობ თბილისის კარებს. მიხვდები, რატომ […]
გალაკტიონ ტაბიძე: დღეს მაისი ფერში ნაირ-ნაირშია, თუ დრო არის, დროს ისევ შენ შეჰფერი. და ვით ქრისტემ გალილეა აირჩია, მე თბილისი ავირჩიე ბებერი. მაგრამ ქრისტეს გოლგოთა ხვდა წილადა. მე კი ჩვენი დამიფარავს მთაწმინდა. მანდილი ჩანს ისევ იმ მანდილადა, შხამსაც შევსვამ შენგნით მოწვდილ სასმითა. გალაკტიონ ტაბიძე: მაისმა ისევ მომიტანა ლაჟვარდი ზღვები, მოგონებათა სიხარული და უხვი გრძნობა, […]
დილის ბინდში ვერის ხიდზე მოვხვდით… თოვდა, თოვდა… რა კარგია თოვა… გადამიდგა და ბოდიშის მოხდით, გამაჩერა სიგარეტი მთხოვა.. მივაწოდე გაიხარა კაცმა, მოვუკიდეთ, – მთვრალი ვარო, მითხრა, გავაბოლეთ, – გულის ფსკერზე დათბა, სთქვა მადლობა, რა დროაო, მკითხა… მე ვუთხარი, – ხუთი იყო დილის, ხიდზე დავრჩი, ის გავიდა გაღმა, ეჰეჰეი! შეუძახა თბილისს და ღიღინით ვერის აღმართს აჰყვა… თოვდა, […]
რა მოხდა თუკი ვეღარ შევხვდებით, ამ ქვეყნად რაც კი ხდება შემთხვევით, მარადიული ის არის მხოლოდ და ასეთია ყოველთვის ბოლო ნამდვილი გრძნობის, განცდის და ვნების და მეც ამ დიდი კანონის ნებით მიყვარხარ! მაგრამ ამ სიტყვას ახლა იაფი სცენის სურნელი ახლავს რაც არც უხდება და არც სჭირდება, ამიტომ, ალბათ, გამიჭირდება მისი წარმოთქმა, მაგრამ გახსოვდეს, მაგრამ გჯეროდეს, რომ […]
