პოეტი გალაკტიონ ტაბიძე არაერთი კოლეგის მუზა გახდა. მირზა გელოვანმა, მურმან ლებანიძემ, ტერენტი გრანელმა, ტიციან ტაბიძემ, შოთა ნიშნიანიძემ, ოთარ ჭილაძემ, ნიკო სამადაშვილმა, ოთარ მამფორიამ გალაკტიონს ლექსები უძღვნეს: შოთა ნიშნიანიძე – “ლეგენდა” (გალაკტიონს) თქვეს ერთხელ სამთა ანგელოსთა: – როგორ დავბადოთ კაცი ყველაზე ბედნიერი და უბედურიც, რა დავაწყევლოთ, ან ისეთი რა დავანათლოთ, ათასჯერ ბედის თქვას მადლობაც და საყვედურიც. […]
შემოდგომა წელიწადის დროებიდან ერთ-ერთ ულამაზესია – საოცარი ბუნება, ფერადი ფოთლები, მოსავლის დაბინავება… ალბათ ამიტომაც მიუძღვნეს პოეტებმა შემოდგომას ყველაზე მეტი ლექსი: ანა კალანდაძე – შემოდგომა ატირდნენ მთები და ლამის მეც ავტირდე, ნაძვები დაღონდნენ და მეც, მეც ვღონდები… მოწყდნენ და გაფრინდნენ, გაფრინდნენ, გაფრინდნენ ფოთლები… ფოთლები… ხეთ ხელი აღაპყრეს და ღმერთი ადიდეს, მაგრამ უჩვეულო კვნესით და გოდებით მოწყდნენ […]
“შენი ყელი… ამბობენ, რომ შენი სწორი ყელი ლერწამია შარბათისა ძველი, მაშრიყელი. არა! უფრო ამსგავსებენ… რას? არ ვიცი, თუ რას: მარმარილოს ცისარტყელას, თუ სადაფის სურას?! მე კი… მე კი გამოვძებნი სურათს ჯერ არყოფილს: შენი ყელი მე მაგონებს გედის ათლილ პროფილს. ორჯერ გნახე! და ორჯერვე ისე ავკეკლუცდი, რომ ბუნებრივ სიკვდილს, ჩემო, რა ვქნა-აღარ ვუცდი. მსურს გიმზირო და […]
მარტის თვე ყველაზე ჭირვეულ თვედ არის მიჩნეული. მიუხედავად ამისა, გაზაფხულის მახარობელ თვეს ადამიანები მაინც განსაკუთრებულად ელიან. “არტინფო” გთავაზობთ ლექსებს მარტზე: გალაკტიონ ტაბიძე: “ტოტებს ქარისას გადაჰყვა მარტი, თეთრ ტანსაცმელში მე მოვირთვები და წავალ ქარში, როგორც მოცარტი, გულში სიმღერის მსუბუქ ზვირთებით. დღეს ყველგან მზეა. ახლა ამ ბაღებს და მყინვარს, მაღალ ზრახვათა მეფეს, მაისი ალით ააზამბახებს, ვით […]
თოვლზე დაწერილი ლექსები იმდენად რომანტიკულია, რომ რთულია მათი ემოციების გარეშე წაკითხვა. გალაკტიონ ტაბიძე – თოვლი მე ძლიერ მიყვარს იისფერ თოვლის ქალწულებივით ხიდიდან ფენა: მწუხარე გრძნობა ცივი სისოვლის და სიყვარულის ასე მოთმენა. ძვირფასო! სული მევსება თოვლით: დღეები რბიან და მე ვბერდები! ჩემს სამშობლოში მე მოვვლე მხოლოდ უდაბნო ლურჯად ნახავერდები. ოჰ! ასეთია ჩემი ცხოვრება: იანვარს მოძმედ არ […]
“ყვითელი ფოთლები თან მიაქვს ქარს და აყრის ფიფქებად შენს სახლის კარს, გეძახი არავინ არა მცემს ხმას, ყვითელი ფოთლები სიჩუმეს გავს. და მაინც ყვითელი ფოთლების მწამს, ყვითელი ფოთლები სიჩუმეს გავს.”
“ეშმაკობაში ვბერდები და არცთუ ისე უიღბლოდ. მე ვიყო მართლა ეშმაკი, სხვაზე ეშმაკი თუ ვიყო. ნაღდი ეშმაკი მაშინ ხარ, თუ დრო-ჟამს შენთვის მოიხმარ, თუ ქვეყნის ამომგდები ხარ და ხალხს წმინდანი ჰგონიხარ. გინახავთ მოწამებრივი მართლმსაჯულების მსახურნი? მაღალზურგიან სკამებზე ფრესკებად გამოსახულნი? ისეთი შებერტყილია, ისეთი ზოგი მათგანი, იმათთან, ღმერთო, მართლა ვარ მამა აბრამის ბატკანი. წუთისოფელი ომია, ომი ფუტკრის და […]
”ძალიან კარგი სიტყვაა – გუშინ: ცოტა სინანულს გვიტოვებს გულში. ძალიან კარგი სიტყვაა – ხვალე: ჭოგრიტის მსგავსად აფხიზლებს თვალებს. ძალიან კარგი სიტყვაა – შემდეგ: იგი გვინახავს სიკვდილის დღემდე. ხოლო ცხოვრება ასეა: მარად ნახევრად ღია კარებთან ვდგავართ.”
“ჩაირეცხება როცა ნაგავი და შეცდომები ყველა მთავრობის ჩვენგან დარჩება მხოლოდ ამბავი განსახილველად შთამომავლობის მიუხედავად ბედის სიურჩის მზე გაანათებს ხვალეც ცას დილას და ყველას თავის სახელს მიუჩენს თავის დროზე და თავის ადგილას.”
”შენს რუკას _ შენი ბრძოლების სარკეს, წეწდა და გლეჯდა ბედი წყეული, ძონძებს ჰგავს შენი მიწა-წყლის თარგი, დაფლეთილია შენი სხეული, ბაღ-ვენახიანს, ციხე-ტაძრიანს შენს სამხრეთს ხურავს ცა გაუხსნელი, მავანს და მავანს მიუტაცნია, სხვათა და სხვათა ადგას უღელი. რაც დღემდის მოგყვა, რაც შეგრჩენია _ კოდორიანი, ალაზნიანი, თუმც შენი ჰქვია, რაღა შენია, ისიც გამხდარა სხვათა ზიარი. […]