”დაღონებული და მარად სუსტი, სარკესთან ფიქრობ, როგორც დიანა. დღესაც შორეულ მეგობარს უცდი, მაგრამ მან მოსვლა დაიგვიანა. მახსოვს, ცრემლები შენ თვალს უვლიდა, ალბათ ფიქრებმა ასე დაგღალა, და უცხო ბინის ყრუ სართულიდან შენ ფრინველივით დაჰყურებ ქალაქს. ხარ როიალთან და როგორც გიჟი იწყებ კლავიშზე ხელების თამაშს. შენ ძლიერ გინდა და რაღაც გიშლის, რომ გყავდეს ბავშვი, რომ […]
”ყორღანებიდან გნოლი აფრინდა, ყაბარდოს ველი გადაიარა, ისევ აღვსდექი! მუხრანის ბოლოს ჩასაფრებული ვსინჯავ იარაღს. ქსანზედ, არაგვზედ ისევ ჰყვავიან ხოდაბუნები თავთუხებისა, შენი ტუჩებიც ისე ტკბილია, როგორც ბადაგი დადუღებისას. ხოხბობას გნახე, მიწურვილ იყო როცა ზაფხული რუსთაველისა, ნეტამც ბადაგი არ დამელია და იმ დღეს ხმალი არ ამელესა! ტრამალ და ტრამალ გამოგედევნე, შემოვამტვერე გზები ტრიალი, მცხეთას ვუმტვრიე […]
რა კარგი ხარ, რა კარგი! კოხტა ზღვისფერთვალება თმებზე ღამე გიცინის, პირზე – დღის ბრწყინვალება. რა კარგი ხარ, რა კარგი! შუშპარა და მჩქეფარე! როცა მოვკვდე, გენაცვალე, ძეგლად გადამეფარე. სიომ ძლივს ინახულა, სადაც გძინავს, ის ბინა და შენს ტუჩზე გულნარას ვარდი ააბიბიბინა; სპილომ ძვლები დაიფშვნა რამდენიმე წვრილ კბილად და მარჯნებში ჩაგება მარმარილოს ბორკილად რა კარგი ხარ, რა […]
”რა ქართველი ხარ და რა ჭაბუკი, თუ მამულს თავი არ ანაცვალე, – ეს აწვალებდა ცოტნე დადიანს, მეც ქართველი ვარ და ეს მაწვალებს. რომ ვდგევარ ახლა თბილისის კართან, შენ გეკითხები, ცაო ნათელო, ამ უხეირო ლექსების გარდა რას გავუკეთებ მე საქართველოს? რომ ვდგევარ ახლა თბილისის კართან, თქვენ გეუბნებით, ძმებო მგოსნებო, ამ უხეირო ლექსების გარდა დაგვრჩა საფიქრი და […]
”ღიმილის ბიჭი ვიყავი, ბეჭზედ არწივი მეხატა, ცხრამეტი წლისა შევსრულდი, ოცი არ გადამეხადა, სამშობლოს დროშა მეჭირა, მტერს ვეცემოდი მეხადა! ვისაც უნდოდა, ქართველი რომ გამხდარიყო ხიზანი, დავკარი, ვიყავ მართალი, ვით ჩემი ტყვიის მიზანი… ნუ დაიდარდებ, დედაო, მწარე სიკვდილის სევდასა. დღეო, გადიდდი, გადიდდი, შვილი ეყრება დედასა! არ დაიდარდო, დედაო, რაც მე სიკვდილით გაწყინე; მე შენი ძუძუს ნათელი საქვეყნოდ […]
”იქ, სადაც სდუმან პირამიდები მზის ქორწილის დროს მე დავწვები მზისფერ სილაზე, იქ, სადაც სდუმან პირამიდები შენ მომინდები, შენი თვალები, შენი მკლავები, შენი სინაზე. შენ მოგაფრენს ცხენი არაბული, თვალებდანაბული, საყვარელ ხელებს მივეცემი როგორც ნაზ საწოლს და შენ დამკოცნი ვით დედოფალს, ვით მხევალს და ცოლს. ტკბილი იქნება ცხელ სილაზე ჩვენი თამაში მზიურებს მაშინ არაფერი მოგვაგონდება… პირამიდებში ატირდება […]
”ძმაო მკითხველო! ძმობას გაფიცებ, კაცი რომ ნახო შენ დაცემული, თუ რად დაეცა მიზეზს ნუ ეძებ! შენი ვალია, შეგტკივდეს გული! შეგტკივდეს, მაგრამ ესეც უნდა სცნა, რომ დაცემული არის ორგვარი: ერთს ჰსურს ადგომა, უნდა თავის ხსნა, და მეორე კი გდია, ვით მკვდარი! ერთი მოელის კაცთაგან შველას: ებრძის თავის დამცემს, რაც შეიძლება; მეორე ვერ გრძნობს ამაებს ყველას და […]
“მაშ თქვენ ფიქრობთ, რომ არ ჰყოლია მტერი რუსთაველს? არ გაჰქცევია სამშობლოდან სულთა მხუთავებს? და მარტოოდენ უიმედო ტრფობის ბრალია თუ ამ ქართველმა უცხოეთში სული დალია? იქნებ ტრფიალმა გადახვეწა ყველა მელექსე: თეიმურაზი, არჩილ მეფე, ვახტანგ მეექვსე, საბა სულხანი გაახვია ბერის კაბაში, თავშესაფარი დაუკარგა ბესიკ გაბაშვილს, მამულს მოსტაცა სამუდამოდ გურამიშვილი და ბარათაშვილს ამოხადა სული შიმშილით. იქნებ ტრფიალმა ჭავჭავაძეს […]
”იქნებ გგონიათ დადუმდეს ენა, ვერ მოესწრებით არა და ვერა, ერეკლე მეფე ხომ არ გგონივართ, თანხმობა მოგცეთ, არა და ვერა, შოთა რომ არა, ტატო რომ არა, ვაჟა რომ არა, კიდევ რომ არა, ესენი როა, ესენი როა, ესენი როა, ახლა კი დროა სოლომონ რომა, კვლავ დაიქუხოს საქართველომა, ირიჟრაჟებს, დილა მოვა კრიალა, ტოროლა ცას შეასკდება იარად, მიწიანა, ჩირგვიანად, […]
ელეგია ”მკრთალი ნათელი სავსე მთვარისა მშობელს ქვეყანას ზედ მოჰფენოდა და თეთრი ზოლი შორის მთებისა ლაჟვარდ სივრცეში დაინთქმებოდა. არსაიდამ ხმა, არსით ძახილი!.. მშობელი შობილს არრას მეტყოდა, ზოგჯერ-კი ტანჯვით ამოძახილი ქართვლის ძილშია კვნესა ისმოდა! ვიდექ მარტოკა და მთების ჩრდილი კვლავ ჩემ ქვეყნის ძილს ეალერსება… ოხ, ღმერთო ჩემო! სულ ძილი, ძილი, როსღა გვეღირსოს ჩვენ გაღვიძება?!”