“ჩვენ სიყვარულის სარეცელზე შეგვქმნა განგებამ, ჩვენ სათნოება დაგვანათლა არსთა გამრიგემ, ჩვენ ვაშენებდით ბანას, ზარზმას, გელათს, იყალთოს და ვმაღლდებოდით ნიკოფსიიდან დარუბანდამდე. ო, საქართველოვ, ოქროსფერი ხარ საოცრება და პური შენი არსობისა არის ღვთიური, ო. საქართველოვ, მოქართულობ ისევ ძარღვებში და იწურება საღმრთო ქვევრში ალადასტური. ხმალი ავლესოთ, ქართველებო, ხმალი ავლესოთ! შემოვაქსოვოთ საქართველოს ჯაჭვის პერანგი… უნდა გავთიბოთ, უნდა ვიმკათ, უნდა […]
”ქარი ქრის, ქარი ქრის, ქარი ქრის ფოთლები მიჰქრიან ქარდაქარ ხეთა რიგს, ხეთა ჯარს რკალად ხრის სადა ხარ, სადა ხარ, სადა ხარ. ისევ წვიმს, ისევ თოვს, ისევ თოვს ვერ გპოვებ ვერასდროს, ვერასდროს შენი მე ხატება დამდევს თან, ყოველთვის, ყოველ დროს, ყოველგან შორი ცა ნისლიან ფიქრებს ცრის, ქარი ქრის, ქარი ქრის, ქარი ქრის!”
,,თვრამეტი მარტი, თვრამეტი მარტი.. თვრამეტი უკვე გასული წელი. თვრამეტი უკვე გამქრალი ლანდი და წელზე ახალ მეგობრის ხელი. თვრამეტი მარტი, თვრამეტი მარტი, ერთად ატანა მზისა და თოვლის… და როგორც ბეწვი და სუნთქვა კატის, ქუჩაც სავსეა დენით და თრთოლვით. თვრამეტი მარტი, თვრამეტი მარტი… დრო როგორ გარბის, რა სწრაფად გარბის… ვიღაცა გიხსნის გულსა და კარტებს.. დროს თითქოს სცივა […]
ასეთია დავით IV აღმაშენებლის ეპიტაფია, როვლის ავტორიც არსენ იყალთოელია: “ნაჭარმაგევს მეფენი თორმეტნი პურად დამესხსნეს, თურქნი, სპარსნი და არაბნი საზღვარსა გარე გამესხსნეს, თევზნი ამერთა წყალთაგან იმერთა წყალთა შთამესხსნეს, აწღა ამათსა მოქმედსა გულზედან ხელნი დამესხსნეს.”
”შიშში აღზრდილი, უნდობლობაში დაკაცებული, ციხის მუქარით გაწამებული მე მეცოდება კასტრირებული ჩემი თაობა, ვისაც ღალატად უთვლიდნენ სინდისს და უმეცრებად – გამბედაობას. სხვისი ბრძანებით ნამღერი ჰიმნით, სხვისი კარნახით წაკითხულ წიგნით, დობერმანივით ერთნაირი გარეთ თუ შიგნით მე მეცოდება კასტრირებული ჩემი თაობა. ან გაყიდული სულით ხორცამდე, ან ციხე-ციხე ნათრევ-ნაცემი, ან დარდით ღვინის კასრში ჩამხრჩვალი, ან ჩინ-მედლებით სავსე, გამცემი. რაც […]
”ღმერთო, მიიღე ვედრება, ეს ჩემი სათხოვარია: არ დამეკარგოს გულიდან მე შენი სახსოვარია! ვფხიზლობდე, მუდამ მზად ვიყო დაჩაგრულების მცველადა. ბალახი ვიყო სათიბი, არა მწადიან ცელობა; ცხვრადვე მამყოფე ისევა, ოღონდ ამშორდეს მგელობა; არ წამიხდინო, მეუფევ, ეს ჩემი წმინდა ხელობა! მფარავდეს შენი მარჯვენა, კალთა სამოსლის შენისა, სანამ არ მოვა დრო-ჟამი სულ ბოლოს ამოქშენისა. სული – შენ, ლეში – […]
”სადაც ვშობილვარ, გავზრდილვარ და მისროლია ისარი, სად მამა-პაპა მეგულვის, იმათი კუბოს ფიცარი, სადაც სიყრმითვე ვჩვეულვარ, – ჩემი სამშობლო ის არი. არ გავცვლი სალსა კლდეებსა უკვდავებისა ხეზედა, არ გავცვლი მე ჩემს სამშობლოს სხვა ქვეყნის სამოთხეზედა!.. მე მირჩევნია შავი კლდე, თოვლიან-ყინულიანი, ორბი რომ ბუდობს, ჩანჩქერი გადმოჰქუხს ბროლიწყლიანი, ჯიხვი და არჩვი მეყოფა, ხორცი აქვს მარილიანი… არ გავცვლი სალსა […]
“მინდა ვიყოთ ერთად სოფელში და წვიმდეს, შემოჩვეულ სევდას წვიმის ღვარი შლიდეს, იფარავდეს შინდი შეციებულ ჩიტებს შენ კი ჩემი დიდი სიყვარული გჭირდეს. გიკითხავდე ლექსებს, არა ვგავდეთ დიდებს, გიკოცნიდე ლამაზ საფერებელ თითებს. მთელი ღამე მშვიდი, თბილი წვიმით წვიმდეს და შენ ჩემი დიდი სიყვარული გჭირდეს…”
”ცხოვრებისაგან წყალწაღებული მე შენს სიყვარულს ჩამოვეკიდე. გამარჯვებული, გალაღებული მიყვარხარ კიდევ! დავბერდი? არა! ლექსების ფერებს დაჰკრავს სურნელი საუკეთესო, ნამდვილ სიყვარულს რა დააბერებს, სულზე უტკბესო! ვინ დააწყნარებს მეტეხის მორევს? ვინ შეაჩერებს ლექსს ნიავქარულს? მტკვარში ცოცხალ თევზს ვერვინ გამოლევს, გულში – სიყვარულს. და თუ ხანდახან ფშატის ხესავით ვერცხლის ჭაღარას მეც შევერევი, – გწამდეს, შენს თვალებს დაუკვნესავი ვერ შეველევი. […]
მეფერება მზე ალერსის მთოვარს, ვარდისფერად ცამან ჩამომთოვა… მე მიგალობს, როდი მიმატოვა, თოხიტარა, პაწაწინა რტო ვარ… ქარი მარხევს და ყვავილებს მაცლის, ყვავილს მომწყვეტს, გაიტაცებს მინდვრად… დამიყვავე, ქარო, ნუ ხარ მკაცრი: პატარა ვარ, მოფერება მინდა! მითხარიო: როგორ, როგორ ვანდო საიდუმლო აშარსა და მსტოვარს? მებაღეო, ნუ დამტოვებ მარტო, მეშინია, პაწაწინა რტო ვარ!…