პოეტი ბესიკ ხარანაული ის შემოქმედია, რომელსაც ყოველთვის სამშობლოს მაჯაზე უდევს ხელი და მის გულისცემაზე მყისიერად რეაგირებს.
“გლოვა” – ასე ჰქვია ლექსს, რომელიც მან ბაღდათის ტრაგედიას მიუძღვნა:
“მე განა მეწყერსა ვჩივი,
ხალხსა ვტირი დამარხულსა,
ქარს და ავდარს კი არ ვჩივი,
ხალხსა ვტირი დაკარგულსა,
ზამთარი რომ დამთავრდება,
რით წარვუდგე გაზაფხულსა,
ყვავილი ვის მოვუწყვიტო,
არვინ ჩაიკონებს გულსა.”