პოეტმა მურმან ლებანიძემ ძალიან კარგი და ორიგინალური ძველი ქართული ანდაზა გვისახმოვრა:
“ძველი ქართული ანდაზა..
ძველი ქართული ანდაზა
იტყვის: “სოფელი დიდია!’
რამ გაადიდა, ანდა სად?
სოფელს ბოქლომი ჰკიდია!
რაჭა-ლეჩხუმი მშობელი,
გაცლილა, გათხელებულა,
ტყეს გადუვლია სოფელი,
სოფელი – გატყევებულა.
ვზივარ ჭვარტლიან ბუხართან,
ცრის ნოემბერი მტირალა.
გამახსენდება წვიმაში
ბაბუაჩემი ფირანა.
სიტყვა იცოდა ჯიბრით,
იტყოდა მხოლოდ მთავარზე:
“აქიდანა და ჭიბრევს
თხა გევიდოდა ყავარზე!..”
სარკმელში – მთათა გრეხილი,
ყავარზე წვიმა არ ცხრება,
შებერებულა ხეხილი,
მოლურჯო პური არ ცხვება,
კახაბლებს აღარ ამყნობენ,
აღარ თესენ და არ ხნავენ,
ქორწილზე არას ამბობენ,
მარხვით
ჯერ კიდევ მარხავენ…
მე უნდა გავხდე გოროზი,
არ წავიქცე და არ წავხდე –
ლებანიქედის ბოლოში
გიჟივით მარტო დავსახლდე!”