პოეტი ბესიკ ხარანაული ათასობით მკითხველს თავის გულისტკივილს ახალი ლექსით უზიარებს:
“სული არ ჩამდის, ძალა არ ამომდის
ვსვამ, ვჭამ – ყოველი მხრიდან!
სული არ ჩამდის, ძალა არ ამომდის!
დავდივარ, ვლაპარაკობ, ვკამათობ,
სამშობლოზე, ხალხზე, პოლიტიკაზე,
სული არ ჩამდის, ძალა არ ამომდის.
„გულის სიღრმეს“ რომ ამბობენ, ძნელი საძებნია,
ნათესაობითი ბრუნვით „გულის სიღრმეშია.“
„გულის სიღრმეში,“
რაზეც ვლაპარაკობ,
„სამშობლო, ხალხი, მომავალი“ –
ფეხებზე მკიდია.
სული არ ჩამდის, ძალა არ ამომდის.
სიხარბეც ვერ მშველის:
„გულის სიღრმეში.“
ცოლ-შვილი, დედ-მამა, ნათესავები,
გულის სიღრმეში ფეხებზე მკიდია.
სული არ ჩამდის, ძალა არ ამომდის.
მგონია, სწორი დაკვირვებაა „გულის სიღრმეზე,“
ზედაპირული არაა, როგორც ვართ ყველანი,
ფუყე, ფუყე,
ბერიც ფუყე, ერიც ფუყე,
ბერფუყი, ქალფუყი, კაცფუყი, ფუყე ახალგაზრდა,
– ფუყე, ფუყე! – ასე დაგვიძახონ.
ფუყე ბოლავს, ცეცხლი არ იცის,
ფუყე ხეზეც ვერ დაიკიდება,
ფუყეს ტანი არ დაამძიმებს,
ფუყეთში არც ქარიშხალია და არც მიწისძვრები,
რომ ხალხი შეძრას,
რამდენიც გინდა ეკიდოს ხეზე,
იქანავებს, როგორც საფრთხული.
სული არ ჩასდის, ძალა არ ამოსდის.
პარლამენტი გვქონია!
მივიტანე საჩოხე და სანიფხვედ აქციეს.
ისე არიან ბრძოლის ჟინით დაკავებულები,
ზიზღი ჩასდით და ზიზღი ამოსდით.
სული არ ჩასდით, ძალა არ ამოსდით.
ძაღლების შემრიგებელი მე ვერ ვიქნები,
თავი ვერ გადამირჩენია,
სული არ ჩასდით, ძალა არ ამოსდით.
მხოლობითში ერთი ნათქვამი მაქვს:
„ტყუილი ითქმება,
მართალი იწერება.“
სული არ ჩამდის, ძალა არ ამომდის!
კიდევ ერთს ვიტყვი და დავასრულებ:
გზაზე, რომ ყრია მარცვალი,
ზოგი ჩიტი აკრეფს და ზოგი გადუფრენს.
სული არ ჩასდით, ძალა არ ამოსდით.”