იერუსალიმის ჯვრის მონასტრის შესახებ მნიშვნელოვანი და ისტორიული საბუთი ნაპოვნია.
საქართველოს იუსტიციის სამინისტოს ეროვნული არქივში დაცულ მე-19 საუკუნის ფონდის ,,თბილისის კეთილმოწყობის კომიტეტი“ გადამუშავებისას 1839 წლის ერთ-ერთ საქმეში მოიძებნა 1709 წლის ისტორიული საბუთი, რომელიც იერუსალიმის ჯვრის მონასტერს შეეხება.
ახლადმიკვლეული დოკუმენტი სარდალ გიორგი ამილახვრის მიერ იერუსალიმის ქრისტეს საფლავის ეკლესიისადმი 1709 წელს გაცემული შეწირულების წიგნია. ამ დოკუმენტით ამილახვარმა თბილისში მდებარე თავისი მამული მშობლების მამის გივი ამილახვრისა და დედის თამარის, შაჰნავაზის იგივე ვახტანგ V-ის ასულის სულის მოსახსენიებლად შესწირა ტაძარს. დოკუმენტის პირი, გადაწერილი ასლი ეროვნული არქივის ძველი საბუთების პირების კოლექციაში ამ დრომდეც ინახებოდა და მისი შინაარსი ცნობილი იყო, თუმცა XIX საუკუნის საარქივო საქმეში მისი ორიგინალის მიკვლევას გამორჩეული მნიშვნელობა აქვს.
იერუსალიმის ჯვრის მონასტერში ქართველების მოღვაწეობასა და მონასტრისათვის ქართველი მეფეებისა და მთავრების შეწირულებათა შესახებ ეროვნული არქივის ძველ საბუთთა კოლექციაში XV-XIX საუკუნეების 115 დოკუმენტია დაცული. ამ ისტორიული საბუთებით დასტურდება, ქართველი მეფეები და დიდებულები გამუდმებით სწირავდნენ ქონებას იერუსალიმის ქართულ მონასტრებს და იმ სავანეებს, სადაც ქართველი სასულიერო პირები მოღვაწეობდნენ.
ამონარიდი საბუთიდან: ,,ამილახორის ზემო ქართლის სარდლის შვილმან ბატონმან გიორგიმ შემოგწირე… ესე მცირე კნინი შემოსაწირავი საკუთარი ჩვენი ალალი ნასყიდი ადგილი ქალაქს გალავანს გარეთ ხევის გაღმა მოედნისაკენ… სიგძე ადლი ორმოცდახუთი, განი ადლი ოცდახუთია მისის სამართლიანის სამძღვრით უკლებლად მოგართვით და შემოგწირეთ ამა პირსა ზედან, რომელ ვინცა ვინ ეალუსარიმის პატრიარქი დღეს ბძანდებოდეს, ანუ შემდგომად დღეის წაღმა, ყოველ აღდგომის დიდს შაბათს ნათლის გამოსლვის დღეს მამის ჩვენის ამილახვარის გივისათვინ და უძლეველის მეფის პატრონის შაჰნავაზის ასულის დედის ჩვენის ბატონის თამარისათვინ ჟამსა სწირევდენ და მათ შენდობითა და ჩვენ ძეთა მათთაც დღეგრძელობით მოგვიხსენებდნენ თვისის კრებულითა. კიდენ ესეც უნდა გვიყონ რომე ერთი კანდელი დაუნელებლად ქრისტეს საფლავზედ ჩვენ მაგიერობით ენთებოდეს.”
საბუთს ახლავს ხუთი ბეჭედი. ოთხი ამილახვრებს, ერთი კი მეფე გიორგი XII-ს ეკუთვნის, რომლითაც მან 1799 წელს შეწირულება დაადასტურა.