რეჟისორ ოთარ იოსელიანის მთავარი კითხვა – ”რატომ არ შემიძლია მივიდე მეგობართან სტუმრად წინასწარი სატელეფონო გაფრთხილების გარეშე და თან დარწმუნებული ვიყო, რომ ჩემი ნახვა გაახარებს?” – XXI საუკუნეში სულ უფრო აქტუალურია.
განვლილი ცხოვრების შეფასებისას რეჟისორი ამბობს, რომ ყველაზე მეტად ადამიანების ურთიერთობის სახეცვლილებაზე წყდება გული:
“ძალიან მტკივა გული, რომ მშვიდად ცხოვრების შანსი ხელიდან გავუშვით – დაგვეხატა აკვარელში, დაგვეკრა ფორტეპიანოზე, გვეწერა დღიურები, მიგვეღო სტუმრები, მოგვეწყო პიკნიკები…
ვერაფრით გამიგია, რატომ არ გვყოფნის ამისთვის დრო? რატომ არ შემიძლია მივიდე მეგობართან სტუმრად წინასწარი სატელეფონო გაფრთხილების გარეშე და თან დარწმუნებული ვიყო, რომ ჩემი ნახვა გაახარებს? განა რით ვართ უფრო მნიშვნელოვანით დაკავებულები ადამიანები?
პუშკინი, მუსორგსკი, მაიკოვსკი მუდმივად მუშაობდნენ, მაგრამ მათ რჩებოდათ დროს ადამიანებთან ურთიერთობისთვის, გართობისთვის, ბოჰემური ცხოვრებისთვის, ლოთობისთვისაც კი.
შემდეგ კი ამ თავხედმა ედისონმა ყველაფერი გააფუჭა – გრამოფონი, ნათურა, ტელეფონი – ეს საშინელი გამოგონებებია. მათ ჩვენი დრო შეჭამეს. ჯერ კიდევ მახსოვს ის დრო, როცა წერილებს ვწერდი და აჩუქარებლად, მშვიდად ვმუშაობდი, თუმცა წავედი დასავლეთში და ჩემი დღეები, წლები თუ დრო თვალსა და ხელს შუა გაილია.”