ალბათ ყველას, ვისაც მეტროთი უმგზავრია, შეხვედრია ქალბატონი, რომელიც მეტროს მგზავრებს ხატავს. სწორედ ამ ქალბატონს ეხმაურება ლუკა კუხიანიძე და შენდობას ითხოვს:
“მეგობრებო, მინდა ჭრილი გავაკეთო, ანუ გადავუხვიო და ყველა იმ ადამიანს მივმართო, ვინც მეტროთი მგზავრობს, ან უმგზავრია და მით უფრო, თუკი იმგზავრებს.
არ მეგულება-რა ადამიანი, ჩემ გარშემო, და ზოგადად, ვისაც ვაგონში არ შეხვედრია ქალი წმინდა, ვინც ხატავს.
შედის, როგორც პათოლოგი, ჯდება სკამზე და ვიღაცას ხატავს უნებლიეთ.
ეს ქალბატონი იყო პედაგოგი, ჰყავდა შვილი, ალბათ, ანგელოზივით, შვილი ხომ საკუთარ თავზე კარგია…
დაეღუპა. შეიშალა. სკოლიდან გაათავისუფლეს.
ჯდება სკამზე და ვიღაცას უნებლიეთ ხატავს. მერე, ტრადიციისამებრ, კაპიკს ითხოვს. არასოდეს არა ჰგავს ნახატი დანახატს, მე მგონი, რაც ამ საქმეს აკეთებს, ვერასოდეს გამოუვიდა, რომ ვისაც ხატავს, ის იყოს ქაღალდზეც. რადგან ის, ვისაც ხატავს, თავისივე შვილია.
ვბრაზობთ, ხურდას არ ვაძლევთ, რომ არ მენახა საკუთარი თვალებით, ვერ გავბედავდი მეთქვა, რომ, ხშირად, დავცინით.
მოვითხოვ შენდობას, თუკი ჩემი ეს მიმართვა ისე ჩანს, თითქოს რომ წმინდა წყლის ჭეშმარიტებას ვღაღადებდე, მაგრამ მიზანი, რატომაც ვწერ, არის ის, რომ მე მებრალება ყველა, ვინც საკუთარ თავზე ვერასოდეს იტყვის სიმართლეს როცა მართალია და მთქმელიც არავინ ჰყავს-რა, ირგვლივ.
შემთხვევითობა ისეთი არალოგიკურია, რომ ყველას ანაზდად დაგვატყდება თავს, რა ვიცით, ვის რას გვიქადის ბედი. შემთხვევითობაა გარდაცვალება მართლაც აბა რა… რამდენი ფუჭი სიცოცხლე მინახავს.
ლამაზია, როგორც ხატები, გამხდარი, როგორც უფულო და ქერა, როგორც ყვითელი.
იქნებ რომ უშედეგოდ არ ჩაიაროს ამ მიმართვამ და რაც შეიძლება მეტ ადამიანს მოუთხროთ თქვენ, რაც მე ასე გიამბეთ. იქნებ გვიხაროდეს, რომ ნაცვლად საკუთარი თავისა, ქაღალდზე ბედისწერის შემთხვევითობას ვნახავთ.
და მერე რა მოხდა, თუკი ნახატზე ჩვენ არა ვართ, ყველა ბავშვი ხომ ერთმანეთსა ჰგავს.
დიდად მადლობელი ვარ, მაპატიეთ და, იმედია, ბევრი გაიგებს, ან ყველა.”