ივანე ჯავახიშვილის სახელობის თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტის მხიარულთა და საზრიანთა კლუბის წევრმა სიცოცხლე თვითმკვლელობით დაასრულა. 23 წლის ზუკა კოკაია თვითმკვლელობის მიზნით მაღლივის ხიდიდან გადახტა.
თვითმკვლელობამდე ახალგაზრდა იუმორისტმა სოციალურ ქსელში ვრცელი ჩანაწერი გამოაქვეყნა.
ზუკა კოკაია:
“Lets Be Evil Together
მომენატრა წერა.. ვწერ ხოლმე..
ხან აქ ,ხანაც მობილურზე ჩემს ალტერ ეგოს, ზოგჯერ დღიურშიც,მაგრამ მაინც მომენატრა..
წერა ძალიან მაგარი რამეა..
შეუძლებელია წერო და არ დამშვიდდე, სიმშვიდე კიდევ უფრო მაგარი რამეა..
მშვიდად წერა-საოცრება.
და აი მეც ვწერ, დიდი ხანია უკვე დავმშვიდდი, (თითქმის), მაგრამ მაინც მშვიდად ვწერ..
ემოციურად დაღლილი მქვია ახლა მე, მაგრამ წერის თავი შევინარჩუნე.
რამდენჯერ მომდომებია ამ ტექსტის აკრეფ(ვ)ა, მაგრამ მხოლოდ ახლა დავჯექი საწერად და ამ მონდომების მიუხედავად არც ვიცი რითი დავიწყო წერა,თუმცა წერა უკვე დავიწყე.
ეს წერილი წარმოდგენილი მქონდა რომ ცოტას ჩემზე მოვყვებოდი და ბევრს ჩემს მეგობრებზე, ნაცბობებზე, დავუყვებოდი კონტაქტებს ტელეფონში და ვისზეც რაიმე მაინც იქნებოდა დასაწერი დავწერდი, შემდეგ ფეისბუქს მივადგებოდი, ახლობლები, მეგობრები..
ახლა კი .. მმმ ..
Agent chaybe – მარველიდან გავიცანი, საკმაოდ კარგი ძველგაზრდა.. მხიარული, ნასწავლი, რაც თავი ვიცი სულ უნივერსიტეტით მიდის პოლონეთში.
shields 7 level – ის ერთ-ერთი წევრი.. სპაიდის მისამაგრებელი სიკეთე სწორედ მისგან მერგო საჩუქრად.
აკო – ბაცოს ძმაკაცის.. თუ დაევასე გულს ამოიღებს ორჯერ და მოგცემს ^ ძალიან კარგი ვინმე. ^
ალეკო იუვენტინო – მაჩალაძე ასე იმიტომ ჩავწერე თავის დროზე, რომ ძალიან ცოტას ვიცნობდი იუვენტინოს და ძალიან ბევრ კავეენშიკს და ამით გამოვარჩიე მათგან. რომელიც ახლა ჩემი ძმაკაცია, ქუთაისელი კარგი კაცი. ბევრი რამ გვაკავშირებს ერთმანეთთან იქნება კოლხიდის მდინარეში ბანაობა თუ მისი პლანით დაბოლება (საქმე არ გაგიფუჭე იმედია შე იურისტო) იმ დონემდე რომ ეგონა ანბანი დაავიწყდა რადგან ჩემს სმსებს კითხულობდა და შინაარსი ვერ გამოჰქონდა, მე კი ამ დროს მეგრულად ვწერდი. ალე ძმაო იმედია მოესწრები იუვეს ლიგას!
კონტაქტებით დავიწყე წერა, მაგრამ ვხვდები რომ შეიძლება ვერ ჩავამთავრო ამდენი ადამიანის შესახებ წერა ამიტომაც ჩემზე გადავალ და თუ დრო მექნა, შემდეგ გავაგრძელებ მათზე წერას..
ამ წერილს არ ვწერ ყურადღების მისაქცევად, ყურადღება მუდამ თან მდევდა კარგი იქნებოდა ეს თუ ცუდი.
ცუდში იგულისხმება ის ფიზიკური გამორჩეულობა (განსხვავებულობა ჩემი აზრით გამორჩეულობის მთავარი ნიშანია ) რაც მაქვს 4 წლიდან, მას შემდეგ რაც ძაღლმა შემაშინა, მგონი ნახალოვკაში.
თუ კარგი ყურადღება, რაც გამოწვეული იყო 11 წლისას ყველაზე ჭკვიანის ფინალში გასვლით (და მერე გაგრძელდა სხვა რამეებით). არც იმიტომ ვწერ რომ ხალხს შთავაგონო რამე, ან რა უნდა შთააგონო ხალხს ამ საქციელით?! მაქსიმუმ გამოფხიზლებისაკენ მოვუწოდო, მაგრამ ვინც ამ საქციელის მერე გამოფხიზლდება, ის უბრალოდ დალაპარაკებასაც გაიგებდა. ვინც კარგად მიცნობს, იცის თუ რამდენს ნიშნავდა ჩემთვის ბაჩო და რა რთულად (ჯერაც ვერ) გადავიტანე მისი სუიციდი.
ბაჩომ თავისი საქციელით მე პირადად წამართვა მომავალი, რადგან აწყობილი, დალაგებული და გათვლილი თუ მქონდა რამე, მასთან ერთდ მხოლოდ.
მისმა წასვლამ რა არია ჩემში არ ღირს დაწერად და აი რა მომცა კარგი მაგას მოდი ვახსენებ.
მან მომცა ძალა, გავძლიერდი, შევიცვალე, მაგრამ გავძლიერდი.
მისი თხოვნა მხოლოდ მისი სიკვდილის შემდეგ შევასრულე, მოვისროლე ქუდი და უქუქდოდ დავიწყე ცხოვრება. ბაჩოს გარეშე როდის მოვიხსნიდი ეგეც საკითხავია, მაგრამ მოდი არ იკითხოთ, უბრალოდ იცოდეთ.
არ მინდა იმის თქმა, რომ პლიუსი უნდა მოძებნოთ ჩემს საქციელში როგორც მე ვიპოვე ბაჩოში, რადგან ბაჩოს ჯერაც არ ვპატიობ ჩემს მიტოვებას.
მისი წასვლის შემდეგ მეც რომ გამიმძაფრდა სუიციდის სურვილი ზოგისთვის აშკარა, ზოგისთვის კიდევ შეუმჩნეველი იყო, მაგრამ მთავარი ისაა, რომ მქონდა ამის სურვილი და დღემდე მომყვა, აი ამას კი იმიტომ ვწერ, რომ გადამოწმება თუ ვინმე ჭორიკანას დასჭირდა ადვილია, ადვილია და მოდი გადაამოწმეთ სანამ ჩირქს მოსცხებთ ჯესსიკას.
ნამდვილად არ მინდა ის გამოიაროს, რაც ბაჩოს მარიამმა, როცა სუიციდი მას დაბრალდა, უბრალოდ რამდენად “მცირე” უნდა იყო, რომ იფიქრო გოგოს გამო ჩაიდინა სუიციდიო?!
ბაჩოს უყვარდა თქმა იტალიაში ქალს და ტრავმაის არ ელოდებიანო.
მერე რა, რომ იტალიაში არ ვართ, ჩვენ ზოგჯერ ყველა ვართ ამ მხრივ იტალიელები, მით უმეტეს, რომ საქართველოში ტრავმაი აღარ დადის.
ამიტომაც ვისაც ხელი მოგიწვდებათ და ამას წაიკითავთ და გაიგებთ, რომ თურმე ჩემი გადაწყვეტილება ჯესსიკას გამო მივიღე, გთხოვთ მიდით და აუხსენით თუ სინამდვილეში რაშია საქმე.
სინამდვილე კი ესაა.
საოცარი ბავშვობა მქონდა უმეტეს შემთხვევაში, არც არაფერი არ მაკლდა (ზედმეტიც კი მქონდა), ძალიან მაგრად ვსწავლობდი, ბირჟაზე დგომასაც ვასწრებდი და სპორტზე სიარულსაც (რამდენიმე სახეობაში ვცადე სხვათაშორის).
ბავშვობის ერთადერთი მინუსი სკოლა იყო, რომელიც ძალიან მიყვარდა, უბრალოდ ჩემი სისუსტის რომ თავს დამტყდარი უთმოობა მესირცხვილებოდა ეგ აფუჭებდა ხოლმე ყველაფერს, ხან ვიღაც უფროსი ბიჭი გამოირბენდა და ამხდიდა ქუდს და დავდევდი, ხანაც ვინმე სხვანაირად გამეხუმრებოდა, მერე რა რომ მერე ცემაში ატარებდნენ მომდევნო წუთებს, მე ეს არ მშველოდა, თანდათან ვეგუებოდი, მაგრამ ბაჩოს წასვლამდე ვერ გადავლახე მთლიანად უკვე იცით.
მყავს საოცარი მამა, ყველაზე მაგარი საერთოდ რაც კი შეიძლება შეიქმნას, მამების ევოლუცია მასში მთავრდება. ყოველთვის ვიძახდი, რომ შვილი ჯობდეს მამასა, მამაჩემის დონემდე მაინც ავიდე მამობაში თქო, ესეც კი ზედმეტი იქნებოდა ჩემთვის, იმდენად მაგარი მამაა.
კაცი რომელმაც 11 წლისამ დაიწყო მუშაობა და დღემდე არ მიუტოვებია ჩემი და თაკოს გამო, მხოლდო ამისთვისაც იმსახურებ საუკეთესო მამის წოდებას. ჩემი ძმაკაცების ძმაკაცი იყო მუდამ და ბიჭები ჩემები ძმაკაცის შვილს მეძახიან და არა ძმაკაცს.^^
რომჩიკ, ძალიან მიყვარხარ.
ოჯახზე დავიწყე საუბარი და დედაზე საერთოდ რა უნდა ვთქვა, რაც არ უნდა ვთქვა, ყველას მაინც გადამეტებული ეგონება, მაგრამ ვინც ცოტათი მაინც იცნობს მას, იცის თუ რა საოცარი ქალია.
რამდენი რამე გადაუტანია ოჯახისთვის და პირადად ჩემთვის, რა საოცრად დამიდგა გვერდში ბაჩოს დაკარგვისას, ბევრი დამიდგა, მაგრამ თეამ ეს ზუსტად შეძლო.
ბებიები
ადამიანები, რომლებსაც ბოლო წლებამდე ვერ ვაფასებდი ისე როგორც საჭირო იყო, ვერ ვუბრუნებდი მეხუთედსაც რასაც იმსახურებდნენ და რო რამე ვერც დავუბრუნებ, ზედმეტად ბევრი აქვთ ამაგი ჩემზე.. ბაბუა მენატრება ამ მომენტში ძალიან, საოცარი კაცი, მაღალი, მთასავით კაცი, რომელიც “კიბომ” საერთოდ ყველას ნაადრევად წაგვართვა. სახელიც მან შემირჩია და იტყოდა, ვინც მოვიდა გაუმარჯოს, ზვიადივით დიდი უნდა იყო შენცო.
მყავს და, თაკუნა, რომელიც მალე 15-ის ხდება, რომელიც მუდამ საოცრად მიყვარდა, მაგრამ ევრ ვამჟღავნებდი. მუდამ ჩხუბი უფრო გვქონდა, ვიდრე კეთილდღეობა, მაგრამ სიმშვიდის პერიოდში საოცრად ვერთობოდით. ახლა ზაფხულში რომ დავბრუნდი ზუგდიდში, აქეთ წამოსვლა აღარ მინდოდა, შევეჩვიე ჩემს უბანს და თბილისს რა მინდოდა არც ვიცოდი, მაგრამ მაინც წამოვედი.
ან ყველა გრძნობდა რაღაცას, ან მართლა ძალიან მოვენატრეთ ეს 5 წელი რადგან, ლუიზა ცრემლებით მთხოვდა დარჩი რა გინდა თბილისს, ეს ერთი თვე ისე შეგეჩვიე თითქოს არც წასულხარ თბილისშიო, ბებიამ რომ გაიგო წამოსვლის დღეს ცრემლი მოერია, წასვალზეც და იმაზეც, რომ ბოლო დღეს გაიგო, ვერაფერი ვერ გავუმზადეო. მამამ ჯერ წასვლამდე, მერე გზაში დამირეკა და იმედია არ გამოგივა არაფერი არც კინოში, არც ტელევიზიაში, არც სადმე და ჩემთან დაბრუნდებიო.
ეს ზუგდიდზეა და თბილისს როგორი ვიყავი თითქმის არავინ არ იცის, მაგრამ ყველას თავისი მოსაზრება აქვს, ზოგს ეგონა შეყვარებულს ვახევდი ნახალოვკაში მადგებოდა და იქიდან გენაცვალე ძმაო, თუ დაგჭირდი მიხმე ფრაზებით მშორდებოდა, ზოგისთვის მასწავლებელი ვიყავი, რადგან ბევრი რამ მქონდა უკვე გამოცდილი და თავად სასტავში დამკვიდრებაც კი უჭირდა და შემოვიყვანე და ავქაჩე, როცა აიქაჩა წავედი მისგან, ზოგისთვის საუცხოო მეგობარი ვიყავი, ზოგისთვის კი ერთი უთმო ტიპი რომელის ს-ს ვერ გამოთქვამს ნორმალურად.
ყველასთვის სხვადასხვა ვიყავი, მაგრამ რა ვიყავი თითქმის ბოლომდე მხოლოდ ჯესსიკამ გაიგო.
თბილისს ყოფნის მეოთხე წელს გავიცანი და, აი, იმდენი მოახერხა, რომ თავი შემაყვარა, შემაყვარა იმიტომ, რომ არ მინდოდა მე თავად არც მისი და არც აღარავის შეყვარება.
არ მჭირდებოდა კიდევ ერთ ადამიანთან დაახლოება რომ მერე ისიც წასულიყო, როგორც ბაბუაჩემი, ბიცოლაჩემი, ბაჩო. ყველა ადამიანის დაკარგვას რთულად აღვიქვამდი სანამ ქვის არ გავხდი, არ შევეჩვიე დანაკარგებს ,რომ მიდიოდა ჩემგან ვინმე, მიხაროდა კიდევაც, რადგან იმდენად მტკიოდა მისი წასვლა ჩემგან, რომ მხოლოდ მაშინ ვგრძნობდი თავს ადამიანად, რადგან გრძნობები მიბრუნდებოდა.
შემაყვარა თავი და 5 წლის განმავლობაში პირველად დავინახე ბაჩო, ბაჩო მასში იყო და თავად იყო ბაჩო ჩემთვის. თავიდანვე ვუთხარი, შენ ჩემი ნათელი წერტილი ხარ ჩემსავე ბნელ სამყაროში თქო.
ჩხუბებით, ისტერიკებით, ნევროზით და უთანხმოებით სავსე იყო ეს 15 თვე, მაგრამ ეს ხდებოდა წუთობრივად, საათობრივად თუნდაც, დანარჩენი დრო იდეალურად გვიყვარდა ერთმანეთი.
ჯესსიკაზე ნაწყენი რატომ უნდა ვიყო? მან იმაზე მეტი გამიძლო, ვიდრე ძალიან ბევრმა, ვიდრე მას თვითონ შეეძლო. მან ყველაფერი იმაზე მეტი მომცა, ვიდრე შეეძლო და ჩემგან ბევრჯერ უაზრო კამათები მიუღია, ნუ ვცდილობდი რომ მისთვის ძალიან კარგი ვყოფილიყავი, მაგრამ იდეალურობა მოვინდომე და იდელური არაფერი არ არსებობს და ამ იდეალურობის ძებნაში ძალიან ბევრი შეცდომა დავუშვი.
თბილისში წამოსვლა ფილმის გამო მინდოდა, მაიტა ნასოსი 2-ში უნდა გაგვერეპა მე და იჩიგოს. აუფ, რამდენ რამეს ვერ ვწერ და რამდენ ვინმეს ვერ ვახსენებ. მაგრამ თბილისში მოვდიოდი იმაზე მეტი იმედით, ვიდრე 5 წლის წინ რადგან, მინდოდა ეშველა თბილისს ჩემთვის, ვფიქრობდი რას მოველი მე მისგან და რისი მოცემა შეუძლია მას.
და ამავდროუალდ არ მინდოდა წამოსვლა ძალიან, თითქოს იმედგაცრუება საბოლოოდ მომსპობდა.
მოვდიოდი და ვფიქრობდი, რატომ მივდივარ? არც სამსახური მაქვს, აღარც სტუდენტი ვარ, აღარც შეყვარებული მყავს და ბოლობოლო ჯარშიც კი არ მივყავართ თქო.
ყველაზე მეტად ზაფხულში მივხვდი ბაჩო რას გრძნობდა მაშინ, იმ დღეებში.
ბაჩო რომელსაც ვერ ვუძმაკაცე როცა სჭირდებოდა და ვუძმე როცა არ სჭირდებოდა, მაგრამ მთხოვა.
რომ ვნახავ საყვედურთან ერთად მადლობასაც ვეტყვი და ბოდიშსაც.
ბოდიში ლაშა, რომ სანამ შენ გძინავს, შენთან სტუმრად მყოფი ვკრეფ ამ წერილს და აქვე ვაპირებ სუიციდს. უი, მარიამ კუკავამ თქვა ერთხელ, ეს არ მოიკლავს თავს ზედმეტად უყვარს თავისი თავიო. მმმ.. ვიკუსი…
ვისაც სუსტი გეგონეთ, შეხედეთ რა ძალა აღმომაჩნდა, ვისაც ძლეირი თქვენც დააკვირდით, სისუსტემ მძლია.
იცოდეთ გჯეროდეთ რომ ჰეფი ენდი არსებობს, გწამდეთ რომ ცხოვრება მშვენიერია და არასდროს დაკარგოთ ის ადამიანი, ვისაც უყვარხართ მხოლოდ იმიტომ, რომ თქვენში რაიმეს ვერ გადალახავთ.
ცხოვრება იმაზე მეტად მიყვარს, ვიდრე სიკვდილი, მაგრამ მე ცხოვრებისთვის არ გავჩენილვარ.
ძალიან ბევრი მიყვარხართ და ვინც არ მიყვარხართ, დამიჯერეთ, თქვენშია პრობლემა.
ჩემს სახელზე ბავშვს ვინმემ ალესანდრო დაარქვით, მე ვერ ვქენი…”