საოპერო მომღერალი თამარ ივერი კიდევ ერთხელ მიმართავს ქართულ ტელეარხებს და მათ სატელევიზიო პროგრამების და გადაცემების ქართულ რეალობასთან მორგებისკენ მოუწოდებს.
თამარ ივერი:
“მაპატიეთ, მაგრამ ქვეყანაში, სადაც ხალხის ძალიან დიდი ნაწილი შიმშილობის ზღვარზეა, დამშეული პენსიონერები, სოციალურად დაუცველი თუ გაჭირვებული ამდენი ოჯახი… სადაც დილით საწყალ დედას გათენების ეშინია, რომ ისედაც ამ გაუფასურებული ლარის და მომატებული ფასების ფონზე ბავშვებს რა აჭამოს ჯერ კიდევ არ იცის…. სადაც,ბ ავშვები ხშირად მთელ დღეს პურის ყუით ხელში ატარებენ….
ტელევიზიის ყველა არხებიდან ამდენი გაუწყვეტელი ტაფების შიშხინი, წვა, ხრაკვა, ხარშვა, ცხობა, დიქტორების უსასრულო ნეტარებაში ჩავარდნილი ეპითეტები: “ვაიმეეე, უგემრიელესია”, “თითებს ჩაიკვნეტ”, “სასწაული კერძი გამოვიდა”, “აბააა, გემშვიდობებით – ჩვენ კი ამ კერძებს შევექცევით” და ა.შ. ცოტა არ იყოს უკვე მეტისმეტია.
კი, ბატონო, რაღაც ერთ-ორ არხზე კვირაში ერთი-ორი გემოვნებით გაკეთებული სამზარეულოზე მიძღვნილი გადაცემა მესმის. თავადაც მიმიღია მონაწილეობა და ძალიან ლამაზად იყო გაკეთებული და კარგი შოუც გამოვიდა მაგრამ…… ასე დღე და ღამე, ყოველდღე, თითქმის ყველა არხზე, მთელ შუადღეს ამდენი ხრაკვა-ბრაწვის ასეთი დოზით “აგრესიული პრომოუშენი” უკვე მეტისმეტია. რას ემსახურება ეს ყოველი? ვინმეს მართლა იმის ილუზია აქვს, რომ ხალხი პასტა და ფურცლით ზის ტელევიზიებთან და მათ რეცეპტებს იწერს? ეს ხომ მხოლოდ შოუა და მეტი არაფერი? და თუ შოუა, მაშინ ვის აინტერესებს რა კერძი როგორ კეთდება და რამდენად გემრიელი გამოდის? კერძის სიგემრიელე და მისი მომზადების პროცესი ყველას აინტერესებს თუ მას თავად გასინჯავს, არა? თუ არადა წავა კაცი და ქვეყნის ფერად-ფერადი სპეციალური წიგნები და ჟურნალებია სამზარეულო რეცეპტების და თავად იყიდის, თავად გააკეთებს და თავადვე იტყვის თუ რამდენად “გეეემრიელიაა” და გაუნაწილებს ოჯახის წევრებს.
მაგრამ, ვაი, რომ ამ ყველაფერს ფინანსური კეთილდღეობა სჭირდება. თავად ვარ მომსწრე, მეზობელ გაჭირვებულ ქალს ბავშვი აუღრიალდა ტირილით “მაგას არ შევჭამ, აი აქ რომ გააკეთეს ეს საჭმელი მინდაო” და რამდენი ადამიანია ცისფერ ეკრანებთან იგივე შეგრძნების ქვეშ როცა ტელევიზიებიდან პირდაპირ ეთერში ამდენი კერძების კეთების პროცესებს აყურებინებენ “იფ, იფ” შეძახილებით და მას კი სახლში პურის და გრეჩიხის მეტი არაფერი აქვს. კი, უცხოეთშიც არის ამ სტილის გადაცემები მაგრამ ჯერ ეს ერთი, იქ ხალხის ხელფასები და სოციალური მდგომარეობა საკმაოდ მაღალია, მაცივრებიც სავსე აქვთ და ტელეეკრანებთან, დამშეულები კბილებს არ აკაწკაწებენ.”