– ნამდვილი ვაჟკაცი ყოფილა, ყველას გვაჯობა!” – ასე შეაფასა მიხეილ ჯავახიშვილმა პოეტის პაოლო იაშვილის თვითმკვლელობა.
– პაოლო , ჩემო სისხლო და ხორცო,
დაე, მე მომხვდეს მრისხანე მეხი!
მინდა მაგ თვალზე ცრემლი მოგხოცო
და მწარედ დაღლილს დაგბანო ფეხი… – ეს ლექსი პაოლო იაშვილს ერთ-ერთმა ცისფერყანწელმა კოლაუ ნადირაძემ მიუძღვნა.
“არტინფო” გთავაზობთ კოლაუ ნადირაძის ჩანაწერებს პაოლო იაშვილთან დაკავშირებით:
…
“პაოლო, ჩემო წამაბულო ძმაო, რა ვქნა! ისევ და ისევ ცოცხლდება ჩემში ჩვენი წარსული, ჩვენი იმედები, ჩვენი ცრემლები, ჩვენი დასამარებული, ვინ იცის, ეგებ სამარადისოდ, კუბოს კარამდე მიტანილი, რწმენა!..
…
მეხსიერებაში კი განუწყვეტლივ გუგუნი გააქვს შენს უკვდავ სტრიქონებს: საბედისწეროს –
მაგრამ ვინ იცის, რა ცეცხლშია გამოხვეული
ეს ჩემი ტვინი დასაქცევი ტვინი ვერანი!
და მეორე – საგალობელი:
ნუ გეშინია, ჩემო კარგო, თამაში ჭაღარა,
ეს სინათლეა სიყვარულს რომ შემატებია!
პ.ს.
ამ გაზაფხულზე ისევ მოგიტან შენ საყვარელ ბროწეულის ყვავილს! შენს საფლავზე!”